نویسنده : پریسا روت

   ترجمه : مهرداد فیروزبخت

مجموعه حاضر ماهيت سوپرايگو را روشن مي سازد، جايگاهش در ميان روانكاوان و اهميت آن را ياد آور مي شود. اينكه آيا اين حس و نداي دروني كه گاه ما را از انجام كاري نهي مي كند، گاه به كاري وا مي دارد و گاه به تنبيه ما مي پردازد ضروري است يا خير و اينكه سوپر ايگو چه علائم و چه خاستگاهي دارد و روانكاوان چگونه به اين خاستگاه نگاه مي كنند، از موضوعات مورد بحث در اين اثر است.

گزیده ای از کتاب :

گاهي اوقات كه سوپرايگو خيلي تند و غضب آلود است-يعني وقتي احساس گناه، غيرقابل تحمل است- سوپرايگو خود را به ديگران فرافكني مي كنيم؛ يعني نداهاي منتقد را در شخص ديگري جا مي دهيم و منشا اين انتقادگري را شخص ديگري مي پنداريم. البته شخصي كه او را منتقد خويش مي دانيم، اصلا منتقد ما نيست. يك نگاه عجيب، يا يك اظهار نظر اتفاقي، يا فراموش كردن يك تلفن، مي تواند براي ما حكم انتقاد و عيب جويي را پيدا كند. اين فكر كه شخصي عذابتان مي دهد يا دائم از شما ايراد مي گيرد، تجربه ي هولناكي است، ولي به اندازه نفرت از خود كه درماني ندارد، دردناك نيست. آدم ها گاهي اوقات در مقام دفاع دربرابر احساس گناه ناهشيارانه ي خود، كاملا شكاك مي شوند.