نویسنده : آلساندرا لما ،مری تارگت ،پیتر فونگای

   ترجمه : امیرهوشنگ مهریار ،حجت‌الله جاویدی

کتاب حاضر که حاصل همکاری 3 نویسنده بزرگ انگلستان است یک برنامه درمان پویشی نسبتا کوتاه مدت برای اختلالات خلقی و اضطرابی ارائه داده است و راهنمایی جامع در این زمینه در اختیار مخاطب گذاشته است. نویسندگان این کتاب سعی دارند، مهارت های خاصی را برای درمانگران یا مشاوره ی روان پویشی ارائه بدهند تا بتوانند در درمان بیماران افسرده یا مضطرب از آن بهره جویند و انعطاف پذیری بیشتری در مواجهه با نیازهای گوناگون بیماران داشته باشند و به این شکل قابلیت پاسخگویی بهتری بیابند.

گزیده ای از کتاب :

هر قدر هم درمانگر در کار خود متبحر باشد، انحرافاتی از کانون توجه اتخاذ شده پیش خواهد آمد. در صورت بروز این انحراف ها لازم است درمانگر درباره علل بروز این انحراف فکر کند: آیا بیمار به خاطر کار کردن روی IPAF  احساس فشار شدید می کند؟ آیا این موضوع مستلزم انتظار بیش از حدی از بیمار است؟ آیا کانون توجه انتخاب شده به نظر بیمار وضع موجود درونی او را تهدید می کند؟ بنابراین وظیفه درمانگر به شناسایی وظیفه دفاعی انحراف از کانون توجه تبدیل می شود. هرگاه انحراف از کانون تمرکز به خاطر آن پیش آید که بیمار موضوعات دیگری را که برای او حائز اهمیت هستند ولی مستقیما با IPAF  ارتباط ندارند مطرح می کند درمانگر باید با ظرافت به اهمیت آن موضوعات اذعان کند ولی کانون توجه مورد توافق و کوتاه بودن مدت درمان را که اجازه نمی دهد به بررسی حیطه های دیگر بپردازند به بیمار یادآوری کند. هرگاه درمانگر نیاز به درمان بیشتر را تشخیص دهد می تواند این موضوع را در مرحله پایانی درمان با بیمار در میان گذارد. به همین ترتیب، حوادث  غیر منتظره زندگی که در جریان درمان اتفاق می افتد (از قبیل از دست دادن یک عزیز) باید به نحوی مورد توجه قرار گیرد. درمانگر باید با استفاده از توانایی و حساسیت خود تشخیص دهد که آیا علی رغم این اتفاق درمان می تواند ادامه پیدا کند یا آن حادثه چنان مهم است که کانون مورد توافق دیگر فاقد اهمیت شده است.

بعضی اوقات بیمار برای آن از کانون توجه انتخاب شده منحرف می شود که کانون غلطی انتخاب شده است. در اینجا، همان طور که در هر مورد دیگری که معلوم شود درمانگر و بیمار منظور همدیگر را درست نفهمیده اند یا نوعی بن بست در مسیر درمان بروز کرده، درمانگر باید با صراحت به این موضوع اشاره کند  و با ذهنی باز به پسخوراند و تجربه بیمار درباره آنچه مفید به نظر نمی رسد گوش دهد و سعی کند با مشارکت بیمار راه دیگری را برای ادامه کار و پیشروی پیدا کند.