نویسنده : دوناتلا دی‌پیتر آنتونیو

    ترجمه : مهدیه مهدی‌یار

بعضی از رمان‌ها با نقطه‌ی عمیقی از وجودمان راه پیدا می‌کنند، آن قدر درونی و شخصی روایت شده‌اند که گویی ما را به اسم کوچک صدا می‌زنند. این دقیقا همان چیزی است که از صفحات اول آرمینوتا اتفاق می‌افتد، وقتی شخصیت اصلی داستان با چمدانی در یک دست و کیسه‌ای پر از کفش در دست دیگرش زنگ خانه‌ی غریبه‌ای را می‌زند. خواهرش آدریاناست که با چشم‌هایی خواب‌آلود و موهای پریشان در را به رویش باز می‌کند، آن دو قبلا هرگز همدیگر را ندیده‌اند و این شروع داستانی است، داستانی افسونگر و ویران‌کننده، دخترکی که در عرض یک روز همه چیزش را از دست می‌دهد. خانه‌ای راحت، دوستان نزدیک و عشق بی حد و مرز پدر و مادرش، یا بهتر است بگوییم کسانی که خیال می‌کرد پدر و مادر واقعی‌اش هستند . پذیرش دو بار رها شدن فقط با بازگشت به اصل خویشتن امکان پذیر است.