این رمان یکی از آثار فریبا وفی است . قبل از این رمان، رمان «پرنده من»، برنده جایزه بهترین رمان سال 1381 بنیاد گلشیری، و همینطور برنده جایزه بهترین رمان سال 1381، جایزه ادبی یلدا، شناخته شده بود. همچنین رمان «ترلان» او، تقدیر شده توسط داوران جایزه ادبی اصفهان سال 1381 و رمان «رویای تبت» ش برنده جایزه بنیاد هوشنگ گلشیری در سال 1385 بوده است. و...

شخصیت اصلی داستان، دختری سی و پنج ساله به نام بهاره است که با برادرش بهادر زندگی می کند. هر دو مجردند. بهاره دختر کم رو و خجالتی است و اطرافیانش سعی دارند او را از این حالت در بیاورند و او را سوق بدهند به این سمت که زیبایی های زندگی را ببیند و عاشق شود. اما بهادر و بهاره دنیای متفاوتی دارند و بیشتر وقتشان در تنهایی می گذرد؛ شهرنوش و فرزانه و مردی که تکیه کلامش «دوست عزیز» است -و در رمان با همین نام شناخته می شود- از دیگر شخصیت های داستانند، که هر کدام به نوعی و به شیوه خودشان سعی دارند بر روی بهاره تأثیر بگذارند. در واقع دیالوگ ها و گفت و گوهایی که شخصیت های مختلف داستان در دفتر کار بهاره دارند، همان صحنه سازی ای است که نویسنده برای انتقال مفهومش به کار می گیرد. شهرنوش آدمی ست که به دنبال آرامش و یوگا کار کردن است. او به شدت طبیعت گراست و به دنبال نیروهای مثبت و زمینی است. فرزانه هم به نظر چندان حساسیت های شهرنوش را ندارد و آدمی بی اعتنا و تا حدی رک و خشن است. و دوست عزیز مثل یک آدمِ همه چیز دان نظر می دهد و معمولاً اطرافیانش را می رنجاند. نهایتاً دوستان بهاره نظر می دهند که بهاره سفر کند و زندگی کند و عاشق شود. بهاره هم یک سفر به ترکیه می رود و با فردی به نام بهنام ملاقات می کند که ببیند آیا می تواند با او به توافقی برسد یا نه. حسی که درتمام رمان موج می زند، تنهایی بهاره و ناتوانی او از ایجاد ارتباط است....