نویسنده : آلبر کامو

    ترجمه : علی صدوقی ،م.ع. سپانلو

افسانه سیزیف به نقد مدرنیته و انسان متجدد می‌پردازد. در واقع احساس پوچی و شوریده دلی نتیجه فقدان معنا و گسترش نیست انگاری درون جامعه مدرن است.روند تجدد مآبیمعاصر افسون‌زدایی را با خود می‌آورد و پی دیوارهای پوچی را می ریزد. سیزیف(یامورسو)شاهد و قربانی تکرار کسل کننده زندگی (ماشین-مکانیکی)یک نواخت می باشد و در گرداب نا آرامی وعدم شور و شوق کشیده می‌شود.دلشوره(هایدگر)تهوع(سارتر)و از خود بیگانگی(مارکس) حالت‌های روحی فرد عصر مدرنیته را بیان می‌کنند. اگر به متن این اثر بیشتر دقت کنیم متوجه می‌شویم که کامو مدام به اندیشمندانی چون هایدگر، یاسپرس، کیرکه‌گور، چستوف، داستایوفسکی، شوپنهاور و نیچه ارجاع می‌کند  یعنی او به کسانی که ارزش‌ها و عقاید مدرن را نقد کردند متوسل می‌شود زیرا کامو خود را با آنان کم و بیش هم عقیده یا ((خویشاوند)) می‌داند...