«من براي روز مبادا، براي آخرالزماني كه مي‌گويند در راه است، آنتي بيوتيك انبار مي‌كنم، همزمان كه چشم انتظار شكوفه كردن گل‌ها روي لبه پنجره آشپزخانه هستم. خبرهاي اين روزها خواب زندگي مدرن را آشفته كرده است. اتفاق‌هاي تلخ زيادي در حال رخ دادن‌اند كه كمرمان را خم كرده‌اند، سر و كله زدن با خانواده برايمان سخت است و... در يك كلام، ما آدم‌هايي نگون‌بخت، بهت‌زده، و از پاي افتاده‌ايم! با اين وجود، گذر عمر چشم‌انداز و توازني نو به زندگي‌ام داده است، و همين‌طور شور شيرين عشقي ماندگار... همان عشقي كه در تاريك‌ترين و نوميدترين شب‌ها مشعل راه است، مرهم است، پالتويي در برابر سوز سرماست، دليل داشتن ماست.»
آن لاموت، در اين كتاب از زندگي می‌نویسد، از معناي انسان بودن، پارادوكس زندگي، نفرت، گذر عمر، مرگ، خدا، خانواده... و از اميد.