رمانِ «من تا صبح بیدارم» که از بهترین و خواندنی‌ترین نوشته‌های جعفر مدرس‌صادقی است.  مدرس‌صادقی در این داستانِ سرراست از همان شیوه و الگوهای پیش‌تر امتحان پس‌داده بهره برده، با همان نوعِ نگارشِ خاص خود و نگاهِ ویژه‌اش به گذشته و آینده و آدم‌ها. ماجرای کتاب درباره‌ی جوان دانشجویی است در زمانِ پیش از انقلاب،که همه او را به نامِ «سِیِد» می‌شناسند و تا پایانِ داستان هم نمی‌فهمیم نامِ واقعی او چیست. سید روزی بر اثر تصادفی، ناخواسته از دانشگاه اخراج می‌شود و به اتاقِ کوچکِ دانشجویی‌ش پناه می‌بَرد.راویِ قصه خودِ اوست و موضوع را خیلی خوب و درست تعریف می‌کند.گرچه به‌خاطرِ اطلاعاتی که از شاهدهایِ دیگرِ رفتار و زندگیِ او می‌دهد و هر از گاهی به گذشته و پیش‌آمدهای نه چندانِ ناخوشایندِ سرنوشتش سَرک می‌کِشد، چنین به نظر می‌رسد که نمی‌توان خیلی به حرف‌های او اعتماد کرد،زیرا اعتراف‌های او با آنچه از قولِ دیگران بازگو می‌کند،در تناقض است. با این‌حال،در بخش‌هایی که خواننده یقین دارد آنچه می‌خواند،عینِ حقیقت است،دلسوزی و ترحم نسبت به حال و روزِ سید، یقه‌ش را می‌چسبد. مثل جایی که خاطره‌ی مرگِ مادرش را برای مریم باز می‌گوید.در حقیقت از روحیه و گفته‌های او چنین برمی‌آید که سید پسرِ خیلی خوبی است،خودش هم چندبار به این نکته اشاره می‌کند:

«من پسرِ خیلی خوبی بودم.زیادی خوب بودم.اگر خوب‌بودن به این معنی باشد که بی‌سر و صدا کارِ خودت را بکنی و کاری به کار کسی نداشته باشی و آزارت به مورچه‌یی هم نرسد، می‌توانم با خیالِ راحت بگویم که تا آن لحظه هیچ آدمی به خوبیِ من پیدا نمی‌شد».