نویسنده : دیبا شریعت 

نویسنده در این کتاب ،روش تکیه‌گاه‌سازی به وسیله‌ی معلمان حرفه‌ای که منجر به یادگیری مستقل دانش آموزان می‌شود را مورد بررسی قرار داده است.

داربست‌ سازی (تکیه‌گاه‌سازی) به عملکری که کمک می‌کند تا دانش‌آموز از آنچه تاکنون یاد گرفته عبور کرده و به آنچه قرار است یاد بگیرد برسد، گفته می‌شود. در داربست‌سازی قسمت اعظم مسئولیت بر عهد‌ه‌ی معلم و یا هر کسی‌ست که کودک را یاری می‌کند، ولی به مرور مسئولیت برعهده‌ی خود دانش‌آموز قرار داده می‌شود.

تکیه‌گاه سازی در حقیقت گذر دانش‌آموز از مرحله‌ی یادگیری به کمک معلم، به سمت یادگیری مستقل است. به عبارتی دیگر یعنی وضعیتی که در آن دانش‌آموز به تنهایی و بدون کمک معلم خود قادر به انجام تکالیفش است.

روش داربستی، نوعی تکنیک در مورد تغییر دادن میزان حمایت است که رابطه‌ی نزدیکی با ایده‌ی محدوده‌ی رشد با واسطه دارد. در مراحل اولیه رشد کودک، از او حمایت می‌شود، ولی به تدریج از مقدار آن حمایت کاسته و بر مقدار مسئولیتی که به کودک داده می‌شود، افزوده می‌گردد.

در طول یک جلسه درس، یک فرد ورزیده‌تر، مقدار راهنمایی دانش آموز را در حدی تنظیم می‌کند که با حد توان یادگیری و عملکرد او متناسب باشد. زمانی که فعالیت خواسته شده برای دانش‌آموز تازگی داشته باشد، شخص کمک کننده ممکن است آموزش را مستقیم‌تر انجام بدهد، اما با افزایش توان دانش آموز، از مقدار این کمک نیز به تدریج کاسته می‌شود، داربست‌سازی برای کمک به فراگیران به منظور جبران کاستی‌های مرتبط با فقدان مهارت‌های لازم برای یادگیری است. ویژگی تکیه‌گاه‌سازی، حذف تدریجی پشتیبانی است. بدین ترتیب، مسئولیت مدیریت یادگیری از معلم به کودک منتقل می‌شود.