نویسنده : عادل ابراهیمی‌لویه ،سلیمان میرزایی‌راجعونی

 این کتاب حاصل سال ها تدریس و تجربه مولفین در زمینه جامعه شناسی انقلاب است که در نظر دارد به شکلی علمی و منطقی مطالعات انقلاب را پی بگیرد و با یک بررسی همه جانبه ابتدا مفهوم انقلاب، انواع، طبقه بندی ها و چهره های آن را به بحث بگذارد و سپس دیدگاه های موجود پیرامون انقلاب، عوامل موثر بر کارکرد روایت انقلابی، انقلاب های اسلامی و مدرنیته خاورمیانه ای و به طور کلی روش شناسی مطالعه انقلاب را واکاود.

گزیده ای از کتاب :

تا اینجا دریافتیم که به کارگیری روش توافق و روش اختلاف بین تعدادی از نظریه های محتمل تفاوتی قایل نمی شود و مفروضات نظری دلبخواه و دفاع نشده ی مربوط به خودش را ارائه می دهد؛ در حالی که از طریق جداسازی و دور نگه داشتن نظریه هم از ابطال پذیری و هم از رقابت کردن با تئوری های رقیب دیگر فضای مطمئنی را برای آن تئوری ایجاد می کند. این مشکلات از فرضی که تاریخ را یک «مجموعه از واقعیت های ثابت و معین» و بستری از «واقعیت های سرسخت و تقلیل ناپذیر» تلقی می کند، ناشی می شوند. این مکتب استقرایی تاریخی، زمان حال را یک نقطه برتر عینیت که می توانیم از گذشته استنتاج کنیم، در نظر می گیرد. در قلمرو دورتر از گذشته ما احتمال بیشتری را برای تاریخ عینی جست و جو می کنیم.

اسکاچیل تا جایی که به استقرا پایبند است، می پذیرد که گذشته برای ما پیام یا مجموعه ای از پیام ها را دارد که در مورد بعضی حقایق این پیام ها هم گرایی و اتفاق نظر وجود دارد و در واقع ما می توانیم یک گذشته تاریخی مستقل از زمان فعلی که در حال گذر است، داشته باشیم. حد و مرزی که وی بین انقلاب های کلاسیک و انقلاب های مدرن قایل می شود، تنها مهم ترین نشانی است که بر جدایی زمان حال از گذشته در نگاه وی گواهی می دهد. او از هر گونه نتیجه گیری ملموس برگرفته شده از تحلیل انقلاب های اجتماعی که گذشته را از آینده به همان نسبت جدا سازد، امتناع ورزیده است. اما تاریخ پل ارتباطی بین گذشته و آینده در زمان حال است و «این نکته ما را ملزم می سازد که در حال حاضر مطالعه مرگ و زندگی را با هم انجام دهیم.

زمان حال لنزهایی را می سازد که از طریق آنها می توانیم گذشته را بنگریم، زمان حال مشکلاتی را پدید می آورد که راه حل های گذشته می توانند ما را یاری کنند. زمان حال واژه ها، مفاهیم و نظریاتی را عرضه می کند که ما گذشته را به تاریخ تبدیل و تفسیر می کنیم؛ چنان که «کروس» می نویسد: «همه ی تاریخ، تاریخ معاصر است.»