نویسنده : جاناتان بایلین ،دنیل ای.هیوز

   ترجمه : غلام‌رضا محمودی

دلبستگی مفهومی مهم و تاثیرگذار بر بخش های مختلف روان شناسی است که تاثیر آن تنها در قالب مبانی نظری محدود نمی شود، بلکه توجه به نظریه دلبستگی می تواند در سایه ی تبیین های متفاوت از مفاهیم، مسیرهای پژوهشی و درمانی جدیدی را به دنبال آورد. کتاب پیش رو به مسئله ی دلبستگی می پردازد و از جذابیت های آن این است که از منظر فیزیولوژی مغز، هم به اختلال دلبستگی و هم به درمان آن روی می آورد. در واقع خواننده در کتاب پیش رو با آن قسمت از نواحی مغز که در شکل گیری یا انسداد دلبستگی تاثیر گذارند آشنا می شود و سپس راه اعتمادسازی و رفع انسداد در دلبستگی را مطالعه می کند. این کتاب مفاهیم و رویکرد درمان دلبستگی مدار را روشن می سازد و با ارائه ی مثال های عینی راه را برای درک بهتر آن چه در اختیار می گذارد می گشاید.

گزیده ای از کتاب :

بزرگسالانی که به “مورد اعتماد بودن” عادت کرده اند و حضورشان به دیگران احساس امنیت می دهد، وقتی برای نخستین بار می کوشند به یک کودک بااعتماد مسدود شده نزدیک شوند، به شدت دچار بدگمانی می گردند. اگر این والدین آنچه را که در پیشرو است نبینند و واکنش های منفی کودک در برابر عشق و محبتشان را به درستی نشناسند، ممکن است درد عمیقی ناشی از طرد شدن را تجربه کنند و پس بکشند تا از خود در برابر این احساس تاسف بار حفاظت نمایند. این می تواند آغاز فرآیندی باشد که در آن یک فرد مراقب دفاع کودک را شخصی می کند (به خود می گیرد)، بدون توجه به این که این دفاع عادتی اصلا مختص به او نیست بلکه یک پاسخ بیش از حد تعمیم یافته و تفکیک نیافته است که این والد را در کنار تمام بزرگسالان قبلی که او را مورد اذیت و آزار قرار دادند، قرار می دهد.

وقتی یک کودک با اعتماد مسدود شده با یک والد با مراقبت مسدود شده روبرو می شود، رابطه ی والد- کودک تبدیل به یک کانون دفاع دو طرفه می شود که حالت دفاعی در والد و کودک را تقویت می کند. در مراقبت مسدود شده، والد می کوشد “جان به در ببرد”و به شکل واکنشی، و نه حمایتی، فرزندپروری می کند. در قاموس مغزی، فرزندپروری دفاعی و مبتنی بر حفظ خویشتن، از مدارهای ابتدایی تر لیمبیک ریشه می گیرد، بدون استفاده از کارکردهای بالاتر مغز که فرآیندهای تعمق، ذهنی سازی، انعطاف پذیری، و خودتنظیمی را آسان می سازند. وقتی والدی در حالت دفاع از خویشتن و “نقطه کور ذهنی” قرار دارد، کودک و رابطه هر دو در معرض خطر ناهمسازی (ناهم کوکی) قرار می گیرند. والدین در این حالت استرس ذهنی به پریشان حالی کودک با محبت و همدلی پاسخ نمی دهند، به فعالیت های ترمیم کننده نمی پردازند و روی روش های فرزندپروری خویش تعمق نمی کنند تا تغییرات مطلوب به وجود آورند.