محمدعلی متولد 7 ارديبهشت 1327 در تهران است. در ۱۳۴۳ نفر اول منطقه آموزش پرورش در مسابقه داستان نویسی انجمن ایران و آمریکا شد. در ۱۳۴۹ به خدمت سربازی رفت و در سپاه ترویج و آبادانیٍ طرح‌های اولیه داستان‌های "دره هند آباد گرگ داره"، و "از ما بهتران" را تهيه كرد. تحصیلات دانشکده علوم سیاسی و اجتماعی او در سال هاي ۱۳۵۳-۱۳۵۷ بوده است. در۱۳۵۶ به عضویت در کانون نویسندگان ایران در آمد. در سال ۱۳۵۷ با نسرین کیهانی ازدواج كرد. سال بعد به عنوان بازرس مالی کانون نویسندگان ایران انتخاب شد. در ۱۳۵۹ سردبیری فصل نامه برج را برعهده گرفت. وی همچنين در سال های 1360 تا 64 با برخی از نويسندگان و شاعران هم دوره خود كلاس هاي نويسندگي و شعر برگذار نمود. سال 1377 سردبیر داستان‌های ویژه نامه‌های ادبی مجله آدینه شد. نویسندگی کتابهای رمان، فعالیت در نشریات ادبی از جمله سایر فعالیتهای دیگر اوست.

«برهنه در باد» را از منظری می‌توان قصه جست‌وجوی حقیقت در مقطعی از تاریخ دانست که در آن همه چیز دستخوش جابه‌جایی‌ها و تغییرات سریع و سرگیجه‌آور است و در چنین سرگیجه‌ای، طبیعتا، چنین جست‌وجویی به فرجامی که در آغاز مورد انتظار جست‌وجو‌گر است ختم نمی‌شود؛ چراکه واقعیت مدام جاخالی می‌دهد، نقاب عوض می‌کند و جست‌وجوگر را به بازی می‌گیرد و این عنصر بازی، در «برهنه در باد» به یکی از عناصر اصلی تبدیل شده است. منصور بیتل – شخصیت اصلی این رمان – اهل انواع بازی‌هاست و سرهنگ – پدر زن راوی – نیز می‌بینیم که بازیگردان قهاری است. البته بازیگردانی که خود نیز گرفتار بازی منصور بیتل شده است، همان‌طور که منصور گرفتار بازی پلیسی اوست. بچه‌های راوی در ویلا به بازی مشغولند و «کیوکیوکنان و بنگ بنگ گویان» همه‌جا سرک می‌کشند. در واقع می‌توان گفت که محمدعلی با انتخاب «منصور مرعشی پاچناری» به عنوان چهره مرکزی رمان، امکان تبدیل کردن رمان به یک میدان بازی را به خوبی فراهم آورده است. میدانی که البته در آن بازی‌ها گاه مرگبار و تراژیک می‌شوند و منصور، خود می‌شود میدانی که تاریخ از او عبور می‌کند و او، خود دستخوش بازی بزرگ‌تری می‌شود. منصور مرعشی‌پاچناری در آغاز رمان، تنها اسمی ساده و سرراست است در یک پرونده. بعد این پرونده باز می‌شود و به دنبال این باز شدن، از آن سادگی و سرراستی یک اسم بی‌روح، به سمت پیچیدگی یک انسان زنده گوشت و استخواندار پر از تناقض پیش می‌رود و طی این پیشروی است که شخصیتش با انسان نوعی پیوند می‌خورد و از فردیت خود فراتر می‌رود. منصور، شخصیتی است خاکی. جاهلی که انگار از دل فیلم‌های فردین و ناصرملک مطیعی بیرون آمده است. فیلم‌هایی که قهرمانان‌شان، کم و بیش نسخه بدل‌هایی از قصه‌های عیاری و پهلوانی- که آخرین‌شان امیرارسلان نامدار بود- بودند. این اما یک وجه منصور مرعشی است. وجه دیگر او پیوند می‌خورد به رند حافظ و طلحک دربار و سیاهِ سیاه‌بازی که اگر حدس مهرداد بهار را درست فرض کنیم و سیاه را تغییر شکل و ماهیت‌یافته اسطوره سیاوش بگیریم، آنگاه می‌بینیم که دو وجه پهلوانی و رندانه شخصیت منصور یکجا با هم تلاقی می‌کنند و سر از جهان اساطیر در می‌آورند. منتها اساطیری که محمدعلی، از آنها هجو و نقیضه ساخته است و همین نقیضه ساختن است که به تعبیر باختین، رمان را از حماسه جدا می‌کند. محمدعلی در برهنه درباد، برای ساختن شخصیت پر از تناقض منصور، انواع شگردهای قصه‌گویی را به‌کار برده و با هم تلفیق کرده است.