نویسنده : مریم تکلو ،مصطفی گودرزی  

با ظهور اجراها و چیدمان‌ها و سرانجام ویدئو، موقتی بودن فرم هنری مسئله اصلی شد. داستان هنر رسانه به شکل جدانشدنی با هنر عکاسی در اواخر سده بیستم میلادی پیوند می‌یابد. زمان، عنصر یا بعدی است که در پیکره هنر عکاسی وجود دارد. بنابراین به واسطه ورود فناوری‌های جدید به ساحت هنر، نگرش‌های نو در باب فضا و زمان نیز در عرصه‌ی هنر که بافتی نسبتا سنتی داشت نفوذ می‌کند. در این پژوهش، سعی بر این شده است تا ریشه‌ها، نظریه‌ها و مقالات نظریه‌پردازان و بعضا هنرمندانی را که پایه و اساس این هنر جدید را نهاده‌اند، مطالعه و بررسی شود.