نویسنده : رضا کاظمی 

 این کتاب به شکلی متفاوت و به گونه ای لطیف و صمیمانه در رابطه با فروغ فرخزاد، یکی از شعرای به نام ایرانی،  نگارش شده است. کاظمی از دیدگاهی فلسفی به تحلیل و تفسیر کلام فروغ می پردازد و او را از زاویه ای نو به مخاطب می نمایاند.

گزیده ای از کتاب :

صدا کن مرا!

و بگو آن بالا، بالای ابرها، آیا خدا را دیدی؟ چه گونه بود او؟ با چه لحنی حرف می زد؟ آیا همان خدای کودکی هامان است که برای مان عیدی، نقل و پولکی، و اسکناس تا نخورده می فرستاد؟ همان که «مثل هیچ کس نیست؟ و مثل آن کسی ست که باید باشد؟ و قدش از درخت های خانه ی معمار هم بلندتر است؟ و صورتش، از صورت امام زمان هم روشن تر، و از برادر سید جواد هم که رفته است و رخت پاسبانی پوشیده است، نمی ترسد؟ و آیا می تواند تمام حرف های سخت کلاس سوم را با چشم های بسته بخواند؟ و می تواند هزار را، بی آن که کم بیاورد از روی بیست میلیون بردارد؟ آیا او کسی است که در دلش با ماست، در نفسش با ماست، در صدایش با ماست؟ کسی که آمدنش را، نمی شود گرفت، دستبند زد و به زندان انداخت؟…»