نویسنده : علیرضا کوشک‌جلالی 

پیرامون رعنای اسطوره ها و افسانه های گیلان گمانه زنی ها و داستان های گوناگونی وجود دارد، خاطرات و بیان های تاریخی متفاوت که گاه با یکدیگر متضاد هستند؛ رعنا گاه عصیان گر است و گاه مبارزی انقلابی، گاه معصوم است و گاه رو سیاه و … . جلالی برای نگارش نمایش نامه خود به سراغ این شخصیت رفته و با بهره گیری از تحقیقات تاریخی و تکیه بر دریافت هایش اثری این چنینی خلق کرده است، اثری که در طول آماده سازی برای اجرا بارها مورد اصلاح قرار گرفته تا به شکلی کنونی درآمده و رعنا را به نمایش گذاشته است، دختری که بعد اجتماعی زندگی اش در این جا بیش از بعد سیاسی مورد توجه قرار گرفته، زنی که میان نامردها به پا خواست و فریاد مظلومیتش راه به جایی نبرد.

گزیده ای از کتاب :

من خودم لبو دارم، پای آقاجانم… لبو شده بود… بعد خون زد بیرون… من لبو دوست دارم… اما نه لبوی خونی… بعد… بعد دیدم لبوی آقا جانم خونی شده بود… می زدن… می زدن من داد زدم: «آقا جان!» (صورتش پر از اشک می شود)… چایی داری؟! ها… دم نیامده… بعد رعنا اومد گفت: «نزنین بی شرف ها… نداریم که بدیم… قحطی بوده… نداریم… بی شرف ها…» کره خرا… بعد گوز قوطی اومد با تفنگ رعنا رو بزنه، گفتم: «چرا دست رو زن بلند می کنی؟ بیا من رو بزن…» بعد من رو زدن نامردا… (به زمین می خوردن)… آقا جانم می گه تعارف اومد نیومد داره… من رو زدن کره خرا. «چرا منو می زنین؟» بعد هادی اومد… گوز قوطی گفت: «اصل جنس اومد. قراره مردش بشی؟! نمی دونی نامزد داره؟!»، «خفه می شی یا خفه ات کنم؟! ندارن که بدن.» هادی گفت. بعد بویه چشم وزغ به هادی گفت: «تو مگه زن و بچه نداری سرگالش هادی؟ نمی دونی که رعنا نامزد داره؟!» من رو می گفتا… «پس چرا همش دور خونه حسن جان پرسه می زنی؟ به خیالت ما گوسفندیم… نمی فهمیم؟!… تو دلت مثل خر توی گل لشکان گیر کرده!» هادی گفت: «زر نزن… این غلطا به تو نیومده. مردم ندارن سهم خان رو بدن… مثه بزغاله می کوبونمت زمینا!» بعد دو تایی هادی رو مثل بزغاله زدن زمین. هادی می خواست اونا رو مثل بزغاله زمین بزنه… اما خودش مثل بزغاله زمین خورد.