نویسنده : وجدی معوض

   ترجمه : علیرضا کوشک‌جلالی

نمايشنامه اي خواندني درباره ي زني عجيب و غريب به نام ناوال كه يك روز بعد از تولد 17 سالگي دوقلوهاي خود، به يكباره از حرف زدن دست مي كشد و به فردي بيگانه و گاه نفرت انگيز براي فرزندانش تبديل مي شود. سيمون و جين پس از مرگ مادرشان از زنده بودن پدر خود و داشتن برادري ديگر باخبر مي شوند و درحين اجراي وصيت نامه ي مرموز او پرده از رازي كه سبب سكوت پنج ساله مادرشان شد، برمي دارند. نوشته اي پيرامون جنگ، عشق و برادركشي.

گزیده ای از کتاب :

ناوال: من يه بچه تو شكممه، وهاب. شكمم با بچه تو پر شده. مي بيني؟ اين هم عاليه و هم ترسناك، نه؟ اين يه پرتگاهه، مثل آزادي پرندگان وحشيه! و هيچ كلامي هم ديگه وجود نداره. من يه بچه تو شكممه. وقتي الهامه، اون ماماي پير، اينو بهم گفت، اقيانوسي تو سرم منفجر شد.

وهاب: شايد الهامه اشتباه كنه.

ناوال: الهامه اشتباه نمي كنه. من ازش پرسيدم: “الهامه تو مطمئني؟” اون خنديد. صورت مو نوازش كرد. بهم گفت كه از 40 سال پيش تا حالا تمام بچه هاي دهو اون به دنيا آورده. اون منو از شكم مادرم و مادرمو از شكم مادربزرگم بيرون آورد. الهامه اشتباه نمي كنه. بهم قول داد كه به كسي نگه. “اما دير دير تا دو هفته ديگه، همه متوجه مي شن.”