نویسنده : ویل دورانت

   ترجمه : پدرام قدرت

ويل دورانت پس از پي بردن به تصميم خودكشي يك مرد شيك و مرفه، براي منصرف كردن او از اين عمل به دنبال انگيزه هايي براي زندگي مي گردد و معناي زندگي را جستجو مي كند. او نامه اي براي افراد گوناگون از جمله شخصيت هاي معاصر و هنرمندان هاليوود مي نويسد و از آن ها درباره ي معني زندگي و انگيزه هايي كه به ادامه ي حيات اميدوارشان كرده است، مي پرسد.

این كتاب فلسفي و درخشان كه مخاطب را به تامل و تفكر درباره ي زندگي وامي دارد حاصل همین پرس و جو و تبادل نظر با شخصیت های بزرگ است و خواننده را با نظرات انديشمندان و فيلسوفان در اين باره آشنا مي كند.

گزیده ای از کتاب :

امروزه انسان ها به خاطر دست آوردهاي شگفت انگيز علم، همان قدر كه به كشيش ها اعتماد داشتند، به علم نيز اعتماد مي كنند. علم به آنان مي گويد، آسماني كه از قديم به آنان وعده ي رستگاري مي داد، چيزي جز فضايي آبي رنگ، سرد و تو خالي نيست، و آن ابرهايي كه فرشتگان در ميان شان پرسه مي زنند، تعريق بخار آب هاي زمين است. علم موجب تسلي خاطر نمي شود، علم مرگ را ارائه مي كند. مي بايست به تدريج همه چيز، از دنياي رو به گسترش اخترشناسان گرفته، تا دختر دانشگاهي اي كه با زيبايي و لبخندش زندگي را منور مي كند، از بين برود؛ اين جوان خوش سيما، خوش قامت و نيرومند و پيروز ميادين ورزشي، فردا با كمي تواضع تا جايگاه جوان هاي كوچك تنزل مي كند؛ پيانيست نجيبي كه با هنر خود به زمانه اش بزرگي و عزت نفس مي بخشيد، و با موسيقي اش زيبايي را از ياد هزاران نفر مي برد، هم اكنون در چنگال مرگ است، و در طول يك دهه در مقبره اش مي پوسد.

بزرگ ترين پرسش عصر ما، كمونيسم در برابر فردگرايي، اروپا در برابر آمريكا، و حتي شرق در برابر غرب نيست؛ آن است كه آيا انسان مي تواند بدون اعتقاد به خدا زندگي كند؟ ژرفاي فلسفه از دين بيش تر بود و اين را كه ريشه ي رستگاري بشر در زمين باشد را انكار مي كرد؛ دين اميدواري بشر را جايي قرار مي داد كه دانش بشر هرگز نمي توانست بدان دست يابد – جايي ماوراي قبر.