نویسنده : یداله میرزایی و ...

دُماب نمونه کوچکی از ایران است و داستان تکراری آنهایی که می‌سازند و برجای می‌گذارند برای همه ، و آنهایی که برمی‌دارند و می‌برند.
دُماب یک روستاست ، اگر میخواهید بالنده شود نیاز است تا دوستش بدارید.مثل شهرتان ، مثل کشورتان. نه اینکه اسیر ملی گرایی شوید و وعده اهمیتِ مرزها. نه! اینجا احساس تعلق نیاز دارد تا جان بگیرد. زمینش را نمی‌فروشیم که برویم ؛ آبش را رها نمیکنیم که هرز برود ؛ دیوارهای باغش را کاهگل میکنیم ، 《 کله‌گاهها 》را پر میکنیم.
خانه‌های تاریخی‌اش را مرمت میکنیم تا برجای بمانند. چون متعلق به ماست ، نه چون دارایی و اموال من است . آنقدر که پدرانمان کوشیدند تا باغ و صحرایش را حفظ کنند ، نیاز دارد تا ماهم دوستش بداریم .