(همراه با معنی واژه‌ها و شرح ابیات و ذکر وزن و بحر غزل‌ها) 

  نویسنده : مصلح‌بن‌عبدالله سعدی شیرازی

به کوشش : خلیل خطیب‌رهبر

سعدی با رویکرد خاص به‌ مقولهٔ زبان و پیوند هنرمندانهٔ آن با ظرافت‌های اندیشگی و حکمی خویش به نبوغی شاعرانه دست یافته که حاصلش خلق آثاری است منحصر به‌فرد، زیبا، هوشمندانه و ماندگار.
نبوغ شاعرانه‌ای که ریشه در نبوغ زبانی، هنری و فکری وی دارد و البته هریک از این موارد خود به زیر ساخت‌هایی متصل است که به گونه‌ای مبسوط قابل بررسی است. سعدی با بهره‌جویی از همین ‌مقولات، امکانات زبان شعری را به خدمت گسترهٔ ویژهٔ کلامی و معانی خویش درمی‌آورد و بدین ترتیب، زبان وی تداعی اندیشه وی را آشکار می‌نماید.

گر ماه من برافکند از رخ نقاب را/ برقع فروهلد به جمال، آفتاب را
۱. ماه: استعاره از معشوق زیباروی || فروهلد: فروآویزد •معنی بیت: اگر زیباروی من از چهرهٔ خویش نقاب بردارد، زیبایی‌اش، زیبایی آفتاب را خواهد پوشاند.