نویسنده : محمودرضا رضایی

 این کتاب که فیلم ترانه های ناتمام با اقتباس از آن ساخته شده، روایتگر رابطه شکل گرفته میان استادی میان سال و دانشجوی جوان اوست که مدتی را به عنوان مهمان در آن دانشگاه حضور داشته؛ دختری بی پروا، ساده، دوست داشتنی و رها که ناگزیر خود را به هرچیزی تحمیل می کند، حتی به قلب سخت ترین انسان ها و ناگهان ناپدید می شود، هم چون نسیمی رهگذر…

ماجرا از زاویه دید مسعود روایت می شود، سرکی به گذشته اش می زند، به دوران کودکی اش باز می گردد، زندگی زناشویی اش را مرور می کند و به تینا می رسد که بعد از مدتی نبودن با ظاهری متفاوت برگشته است.

گزیده ای از کتاب :

دوباره به خودم آمدم، عجب شبی شده امشب. نمی دانم چند تا چایی خوردم کاش سیگار داشتم، نمی دانم چرا این قهوه خانه لعنتی اینقدر شلوغ است، شاید ورودی کوه را بسته اند حالا که افکار به هم ریخته و مشوشم رهایم کرده اند فرصت می کنم دیگران را هم ببینم، این همه آدم اینجا چکار دارند!؟ از ظاهرشان پیداست که قصد کوهنوردی دارند و بجز من هیچ کس تنها نیست اکثرا زوج هستند یا در گروه های زوج، چقدر خوب است که می شود سیگار کشید، واقعا خنده دار است من که سیگاری نیستم!، چقدر هوس سیگار کرده ام. باران هنوز می بارد از پنجره قهوه خانه به خیابان خیره می شوم اتومبیلی پشت چراغ قرمز می ایستد، برف پاکن آن با سرعت کار می کند در آن شلوغی قهوه خانه می توانم صدای کشیده شدن تیغه های برف پاکن را به شیشه و صدای پاشیده شدن آب باران را به اطراف بشنوم. به یاد شبی افتادم که تینا دوباره مرا غافلگیر کرد.