نویسنده : زهرا بزاززاده و ...

پنج دختر جوان دانشجو كه بدون اطلاع خانواده هايشان تصميم به گردشي يك روزه در يكي از شهرهاي نزديك و اجاره ويلا گرفته اند، هر يك براي فرار از دغدغه ها و مشكلاتشان راهي اين سفر مي شوند.

سفري كه گويي به عمد و براي نابودي «من» حقيقي شان، آن ها را دور هم جمع كرده است. يك بازي دست ساز ساده همراه با يك گردونه و چند كارت، با رو كردن حقايقي درباره ي هريك از اين پنج نفر، ترسي عميق به جانشان مي اندازد.

روايت شدن هربخش كتاب توسط يكي از دانشجويان بر جذابيت اين داستان مي افزايد و از زواياي گوناگون آن را به تصوير مي كشد.

گزیده ای از کتاب :

براي دومين بار جلوي نامادري ام زانو زدم، زانو زدم براي سابيدن كف آشپزخانه. مجبورم مي كرد در خانه ي خودم همچون كنيز كار كنم. ذات پليدي همانند آن پيرزن خرفت در داستان سفيدبرفي داشت، اما من سفيدبرفي نبودم؛ من تينو بودم، همان تينوي مغرور كه دست به سياه و سفيد نمي زد. حالا دنيايم سياه و سفيد شده بود و شده بودم دختري درمانده از كتك هاي هرروزه ي نامادري اش. يا بايد خودم را مي كشتم يا به زندگي آن زن، كه نام «مادر» را حرام مي دانستم برايش، پايان مي دادم. مرا ترسو بار آورده بود. از كتك هايش مي ترسيدم، از جيغ هايش مي ترسيدم، از نگاه هايش مي ترسيدم. شب ها در اتاقم را قفل مي كردم كه مبادا در شب فكر خفه كردنم به سرش بزند. پدرم حرف هايم را باور نمي كرد، از دست دادنش مرا بيشتر مي ترساند. نامادري ام هميشه جلوي پدرم نقاب مهرباني به صورت مي زد. پدرم مي گفت يك جاهايي مواجه شدن با ترس يكي از راه هاي درمان آن است. سعي داشتم خودم را درگير كنم، درگير ترس هايم. يك ليست بلند از همه ي ترس هاي كهنه ام نوشته بودم. او نمي دانست من بيشتر به باور شدن نياز داشتم تا مواجه شدن با ترس هايم.