نویسنده : فرزانه صدهزاری و ...

پس از خودكشي ليلي در آسايشگاه، ديگر بيماران بخش كه دچار شوك بزرگي شده اند، دائم به مهرباني هاي ليلي و مرگ نابهنگام او فكر مي كنند. آن ها در ميان مرور خاطرات تلخي كه امروز و حضورشان در آسايشگاه را رقم زده است، به روايت خودكشي ليلي از نگاه خود مي پردازند.

گزیده ای از کتاب :

آدميزاد بايد حرف بزند تا خالي شود، حرف بزند تا سبك شود، تا در سكوت نميرد.

يك نفر هم مي شود مثل ليلي كه زياد حرف مي زد اما نه از خودش. شايد اگر از خودش حرف مي زد، دردهايش را تقسيم مي كرد، هركس تكه اي از غصه اش را برمي داشت و در جايي دور از گذار ليلي مي انداخت؛ آن وقت ليلي آرام سر جايش مي نشست و ديگر خيال خودكشي به سرش نمي زد.

اصلا نكند خودكشي دست خود آدم نباشد؟ شايد يك نفر درون حلقوم ما جا خشك كرده تا حرف هاي قورت داده مان را ببلعد و وقتي ما سكوت مي كنيم و حرف هايمان را در شكمش مي ريزيم، آن قدر چاق مي شود تا بتركد و اگر كسي درون ما بميرد، ما هم خودمان را مي كشيم. اين ها تماما فرضيه هاي بي دليل و بي منطق من بودند.