ترجمه : علی مرادی نظرآبادی

می گویند هر سیزده میلیارد و ششصد میلیون سال نوری فرشته ای به نام سپید در کالبدی انسانی پای به جهان می گذارد تا میان او و شاعری پر احساس عشقی شکل بگیرد و رسالت خود را به انجام برساند. نامه های سپید ماجرایی است عاشقانه و سرشار از حس که در یکی از همین برهه های تاریخی خاص روایت می شود، در هنگامه ای که فرشته ای مامور می شود مدتی را در جسم یک انسان در اداره ای دولتی مشغول به کار شود و شاعری جوان بر حسب اتفاق او را می بیند و دل در گرو عشقش می گذارد و این جاست که داستانی نو خلق می شود…

گزیده ای از کتاب :

حال دیگر همه از عشق شاعر به فرشته آگاه شده بودند…

داستان عشقشان همه جا پیچیده بود و شاعر جوان روز به روز بیشتر بر وفای به عهد جاودان عاشقی اش پایبند می شد…

همه چیز سر جای خود بود و شاعر دیگر هیچ از زندگی نمی خواست.

همه ی دار و ندارش خلاصه شده بود در چشمان سیاه سپیده که هرگاه نگاهشان می کرد در دلش هزاران هزار بار خداوند تبارک و تعالی را برای داشتن چنین فرشته ای شکر و سپاس می گفت.

از آن طرف نیز عشق شاعر جوان در دل سپیده جای گرفته بود و فرشته بیشتر از هر زمانی شاعر را دوست داشت.

انگار حالا چرخ دنیا بر وفق مراد می چرخید و زندگی به کام بود.

شاعر وقت و ناوقت از عطر گیسوان یار و شراب لعلش می نوشت و سیاهی چشمانش در تک تک ابیات شاعر خودنمایی می کرد.

این عشق، عشق الهی بود که نه تنها یک دنیا بلکه یک جهان مست شده بودند از زیبایی چشم نواز عشق بین شاعر جوان و فرشته ای آسمانی…

حال که دارم این نامه را برایت می نویسم

پلک چشم چپم عجیب می پرد، تمام اتاق دور سرم می چرخد و حالم خوب، خرابست…

دو کبوتر از پشت پنجره ی دفتر خودنمایی می کنند، کنار هم نشسته اند و گل می گویند و گل میشنوند!

اینجا انگار همه، حتی پرندگان در کنار محبوبشان آرام گرفته اند و تنها من باید هر روز، هر ساعت، هر دقیقه، هر ثانیه دلم پر بکشد برای لحظه ای دوباره از نزدیک دیدنت…