نویسنده : فهیمه ملک

کتاب پیش رو حاوی مجموعه ای از یادداشت های کوتاه و خیلی کوتاه است که همگی با عبارت می گفت… آغاز می شوند. در این یادداشت ها پیرامون مسائل مختلفی سخن گفته شده، درباره عشق، دلتنگی، رفتن، تنهایی، فراموشی، امید، باور و… این نوشته ها برای لحظاتی هرچند کوتاه خواننده را به فکر فرو می برند و او را وا می دارند تا با کند و کاو در گوشه و کنار ذهنش باور و اندیشه خود را نسبت به آن چه بیان شده واکاود.

گزیده ای از کتاب :

وقتی شروع کردم به درک کردن آدم ها و از دید خوب نگاه کردم کمتر عصبانی شدم. مثلا وقتی با یکی قرار داشتم و دیر کرد درک کردم و گفتم حتما کاری برایش پیش آمده، یا مثلا وقتی کسی چراغ قرمز را رد کرد گفتم حتما کسی حالش بد شده و خلاصه به همه چیز به خوشبینانه ترین حالت ممکن نگاه کردم. نه اینکه خودم را به حماقت بزنم نه. فقط در حدی که عصبانی نشوم. مثلا وقتی که کسی سر قرار دیر می کند، من اگر عصبانی بشوم نمی توانم سر او خالی کنم و بگویم چرا دیر آمده ایی. اگر هم بگویم او شروع کند به آوردن دلیل های شاید دروغ و این فقط منم که از درون، خون دارد خونم را می خورد و روزم کوفتم می شود. پس خودم برایش در ذهنم بهانه می چینم و آرامشم را به هم نمی زنم. یا وقتی کسی چراغ قرمز را رد می کند من می توانم ساعت ها بنشینم و در مورد بی فرهنگی او حرف بزنم. اما فایده اش چیست؟ او رفته و نمی شنود. فقط منم که دارم درونم را با حرف های اعصاب خرد کن سیاه می کنم. برای همین تصمیم گرفتم برای هر رفتار بدی در ذهن خودم دلایل خوب بیاورم. این کار فقط به یک نفر کمک می کند، آن هم من هستم. با این کار تنها کسی که به آرامش می رسد خود من هستم نه کسی دیگر.