نویسنده : ساناز شوکتی ،فریبرز کلانتری ،حسین دوست‌محمد ،نوشین منصوری ،نگار حمیدی‌مقدم ،مریم موسوی

شش جوان با ادبیاتی مشابه با تمام رویاهایشان کتاب حاضر را خلق کرده اند. داستان کتاب پیرامون دختری است که در یک هتل مشغول به کار است. او عاشق و شیفته کسی می شود؛ عشقی که به یک باره ظهور می کند و جان شان را به هم پیوند می زند. همسر دختر بنا  به دلائلی مجبور می شود به شکل غیر قانونی از مرز خارج شود و در این مسیر کشته می شود؛ بعد از او دختر می ماند و فرزندی که هنوز بدنیا نیامده است. او نامه ای از تمام 2 نفری هایشان و ناکامی هایی که برایش پیش آمده می نویسد، نامه را همراه با بافته های موهایش به آدرسی می فرستد، این نامه چند دست می چرخد و در نهایت به دیوانه ترین آدم شهرمی رسد.

گزیده ای از کتاب :

تنها صدایی که به گوشم زنگ می زد، صدای عبور ماشین ها از اتوبان و خیابان های اطراف بود. دستم را زیر سرم گذاشته بودم؛ دقیق نمی دانستم ساعت چند است. سیاهی شب به دل شهر ریخته بود و از تمام محبتش، نور مهتاب را برای اتاقم به ارمغان آورده بود. به پهلوی چپ دراز کشیدم و مایع افکارم در جمجمه سر خورد و از گوش هایم به منافذ بالشت ریخت. پتو بر تنم سنگینی می کرد؛ کنارش زدم. کالبدم نفس گرفت و احیا شد.

برخاستم و در بستر نشستم. خوابم نمی برد؛ شاید بدترین عیب من این بود که هیچ وقت نمی توانستم خودم را به خواب بزنم. تولیدمثل افکارم تمامی نداشت و مغزم آبستن اوهامی بی بنیان شده بود. از تخت پایین آمدم و باز هم لرز به تنم رخنه کرد. سرمای زمستان به سرامیک ها پاتک زده بود.

مبل کنار پنجره پلیورم را در آغوش کشیده بود. دست بردم و پلیور خاکستری ام را برداشتم و به تن کشیدم. کنار پنجره ایستادم و تهوع آدم ها به شهر پیدا شد. ساختمان های ریز و درشت خاکستری، که در دلشان قصه هایی پنهان کرده بودند. کاش صدای افکار هر خانه، مثل بیانیه ای از بلندگوهای شهر بیرون می آمد. کاش شهر وکیلی برای دفاع کردن داشت و سخنگویی برای حرف زدن. تا هرچند یک بار نهیب بزند به آدمیان و بی رحمی هایشان را به رخشان بکشد. اتوبان هنوز جان داشت و عبور هر از چندگاه ماشین ها، گواه این مسئله بود. چراغ های اتوبان هنوز روشن بود و خط روشن نور، راهنمای مردم شده بود. ته آسمان سفید بود و مثل لشکر صلح، قصد تاختن بر سیاهی لشکر شر را داشت. هاله ای از آبی نیلی به دل سفیدی تزریق شده و تابلوی آبستره ی خلقت، تمام زیبایی و چشم نوازی اش را به رخ می کشید.