تئودور یوزف کنراد کورزنیووسکی معروف به جوزف کنراد (، نویسنده انگلیسی زبان لهستانی تبار،‌ در سال ۱۸۵۷ میلادی متولد شد.این نویسنده در بیست سالگی و بدون اینکه کلمه از زبان انگلیسی آموخته باشد، به بریتانیا سفر کرد، اما در طول عمر 67 ساله خود، به یکی از برجسته‌ترین رمان نویسان زبان انگلیسی تبدیل شد.

کنراد در لهستان و در خانواده ملاکان اصیل زاده شد. پدرش مرد ادب و نمایشنامه‌نویس و مترجم آثار انگلیسی و فرانسوی بود که به سبب فعالیت های میهن‌پرستانه در ضمن جنگ با روسیه به این کشور تبعید شده بود. مادر جوزف بر اثر فرسودگی از رنجهای دوره تبعید، در ۳۴ سالگی درگذشت و تربیت جوزف در سال ۱۸۶۹ میلادی و پس از مرگ پدر به عمویش سپرده شد.

کنراد در نوجوانی تمایل خود را به دریانوردی ابراز کرد و در ۱۸۷۴، در ۱۷ سالگی به این شغل قدم گذارد، به بندر مارسی در فرانسه رفت و چندین سال را در کشتی‌های بازرگانی، دریاها و اقیانوسها پیمود و نه‌تنها با دریانوردان معاشرت کرد بلكه این سابقه باعث شد که تقریبا در تمام آثار او که بعدها خلق شد،‌ ردی از دریا و دریانوردی باقی بماند.

کنراد بی‌آنکه کلمه‌ای انگلیسی بداند، در ۱۸۷۸ مارسی را به قصد انگلستان ترک کرد. در انگلستان نیز مدتها در قسمت کشتیهای تجاری میان سنگاپور و بورنئو رفت و آمد کرد، از معبرهای خطرناک گذشت و از بیماری شایع وبا جان سالم به در برد، اما به بیماری روماتیسم دچار گشت. در ۱۸۸۶ به تابعیت انگلستان درآمد .

حسن افشار - مترجم حماقت‌خانه آلمایر - در مقدمه کتاب آورده است که «در اواخر قرن شانزدهم میلادی، معماری اروپا شاهد تولد موجود ناقص‌الخلقه‌ای بود که به تمسخر folly (حماقت) نام گرفت. این بناها مظهر بلاهت فرد ثروتمندی بود که پول بی‌زبان را خرج ساختن عمارتی می‌کرد که به هیچ دردی نمی‌خورد و با ظاهر غلط‌اندازش فقط هوسی را ارضا می‌کرد.

شخصیت اصلی داستان - آلمایر - از آن دست آدم‌هایی است که به سودای ثروتمند شدن، از آن طرف دنیا (هلند) آمده این طرف (جزیره‌ای در جنوب شرق آسیا)؛ آدم که نه، احمق به تمام معنا؛ احمقی که بدبیاری هم می‌آورد و نه تنها مال و منالی به هم نمی‌زند بلکه زندگی و عزیزترین کسش – دخترش - را هم از دست می‌دهد. داستان شخصیت‌های متفاوتی دارد اما تقریبا در همه‌شان خباثتی آزار دهنده وجود دارد؛ کم یا زیاد.