اری دلوکا زاده ۱۹۵۰ در ناپل است. خود آموخته زبان عربی است و مترجم قسمت‌هایی از کتاب تورات. در جوانی در یکی از گروه‌های سیاسی چپ افراطی فعالیت‌های زیادی داشت. بعدها البته گرایش‌های مذهبی را جانشین آن ساخت، به طوری که امروزه به عنوان یک نویسنده کاتولیک در ایتالیا مطرح است که از شهرت و اعتبار جهانی نیز برخوردار است.

هجده سال بیش نداشت که به رم رفت و از اواسط سال‌های هفتاد عضو فعالان گروه چپ افراطی «نبرد مدام» شد و به کارهای فیزیکی علاقه نشان دارد؛ بنایی حرفهٔ مورد علاقه اش بود و سال‌های زیادی جاده‌های ایتالیا و اسپانیا را برای گذران زندگی با کامیون پیموده و حتی در طی سالیان جنگ یوگوسلاوی راننده ماشین امداد بوده و به مردم بوسنی کمک می‌کرده و البته با این همه نویسندگی را هم از سن بیست سالگی آغاز کرده‌است.

«حالا نه، اینجا نه» اولین کتابی بود که موفق شد سال ۱۹۸۹ در ایتالیا منتشر کند و پس از آن کتاب‌های بسیاری نوشته‌است که اغلب آن‌ها توسط انتشارات معروف «گالیمار» به فرانسه ترجمه شده و با اقبال خوبی چه در ایتالیا و چه در فرانسه روبرو بوده‌اند. «نامه به فرانچسکو»، «ابری مثل فرش»، «اسید، رنگین کمان»، «بالا دست چپ»، «تو، مال من» و «سه اسب» از مهمترین این آثار است.

«مونته دیدیو؛ کوه خدا» که موفق شد جایزهٔ فرانسوی کتاب خارجی فمینا را در سال ۲۰۰۲ از آن نویسنده خود کند، به عقیدهٔ بسیاری از منتقدان جهان مهمترین اثر او به شمار می‌آید.

داستان "مونته دیدیو" ماجرای پسرک سیزده ساله است که پدرش بالاخره به او اجازه داده برود سرکار؛ آن هم پای دکان اوسا اریکو؛ تا روی پای خودش بزرگ شود و شنبه به شنبه حقوقش را که گرفت به خانه ببرد. پسرک توی محله ی مونته دیدیو واقع در شهر ناپل زندگی می کند؛ شهری که همه اش کوچه و پس کوچه است و میان پاهای جمعیت آن قدر جا نیست که تف رو زمین بیندازی. حالا هر روز صبح می رود سر کار و تصمیم گرفته یادداشت های روزانه اش را بنویسد. کتاب با آن که به ظاهر از فصل های کوچک و زیادی تشکیل نشده اما در اصل تکه هایی است از خاطرات این پسر بچه که ساده و شاعرانه یادداشت روزانه نوشته است و در آن به سختی مرزی بین واقعیت و خیال دیده می شود. روزی پدر پسرک به او بومرنگی را كه از دوست ملوانش گرفته، هدیه می دهد. راوی داستان تمام زندگی اش بومرنگ شده و آرزویش این است که روزی از مونته دیدیو بالا برود و بومرنگش را پراوز بدهد كه البته به قول خود دلوکا با پرواز بومرنگ، کودکی پسر هم به پایان می رسد. اری دلوکا در داستان هایش دست از سر رویا بر نمی دارد و واقعیت و خیال را با هم می آمیزد و هنوز هم دلش می خواهد مثل آن زمان ها، که هنوز ناپل این قدر ها بزرگ نشده بود؛ کودک باشد.