نویسنده : پویان ترک‌زبان

تمام شهر میره زیر آب در حالی که قابای چوبی روی آب شناورن و آدم های غرق شده زیر آب با چشم‌های گشاد تیره و دهان باز از وحشت دارن بالا رو نگاه می‌کنن. انگار هنوز باورشون نشده که مردن. فقط پارکوربازا زنده می‌مونن که از ریسمان‌های نامرئی توی آسمون بالا و پایین میرن و جست و خیز می‌کنن و به قاب‌ها و غرق شده‌ها می‌خندن و این طور شهر یه بار دیگه همه چیز رو بالا میاره و پاک میشه. مگه نه این که آدمی که سم خورده باید بالا بیاره تا پاک بشه. شهر که از آدم‌ها زنده تره. مثل یه موجود زنده هر از گاهی نیاز داره کثافت درونش رو پاک کنه. آب که پایین میاد همه چیز تموم شده و دوباره چنارها و پرنده‌ها عاشق هم می‌شن و دوباره زمان شهر از اول شروع می‌شه و آدم‌ها یه بار دیگه فرصت پیدا می‌کنن تا تمام اشتباهات شون رو تکرار کنن. دوباره آدم‌ها و دوباره خاطره‌ها و دوباره سیل و...