نویسنده : فرساد فرهادی

چیزی قوی، منسجم و سهمگین، چون موجی به پیش می‌ید. بسان اژدهای چند سر که از دهانش اتش می‌بارد. شعله‌ها چون رودخانه‌ای عظیم در حرکت است و مارش هیولا وار طبل ها، سکوت تاریکی را به چالش می‌خواند.
موج فوج‌های انسانی، میانه برلین را در می‌نوردد و به پیش می‌تازد. طبل‌ها غرش‌کنان به همراه ضربات محکم هزاران گام آهنین که بر زمین کوبیده می‌شوند، کوس اتفاقی جدید را می‌نوازند. از دوردست تیر گارتن سرود نوین هورست وسل چون آبشاری از زیر طاق پیروزی دروازه براندنبورگ فوران می‌کند و به ویلهلم اشتراسه سرازیر می‌شود. گاردهای گروه حمله حزب نازی با مشعل‌های آخته‌ی فروزان، چهره‌های شبح‌وار تماشاچیان دو سوی خیابان را سایه روشنی از نور می‌بخشند. پایین‌تر از ویلهلم اشتراسه، در یکی از پنجره‌های باز کاخ صدارت عظما، مردی کوچک، با سبیلی کوچک در پوست خود نمی‌گنجد. گاه ساکت می‌شود و گاه چون آتشفشانی می‌غرد. او به مشعل‌های روشن و پرچم‌هایی با علامت صلیب شکسته و مردانی با یونیفورم های قهوه ای و چکمه های سیاه بلند، به علامت سلام حزب نازی با حرکتی هیستریک، دست خود را می افرازد و با پاسخ هیولا وار جمعیت بزرگ و بزرگ تر می شود.
مشعل‌ها می‌گذرند، شب به نظر روشن می‌آید. اما این سیل خروشنده به تاریکی عادت می‌کند. آن ها نمی‌دانند که آتشی که برای روشنایی نیست، جز تلی از خاکستر نخواهد بود.