نویسنده : بابک اميرخسروی ،محسن حيدريان

در میان انبوه نوشته‌ها و خاطراتی که از معتقدان و پیروان ایرانی اندیشه‌ها و مکاتب چپ بر جای مانده است، کمتر موردی را می‌توان یافت که نویسنده و راوی آن به تصریح یا تلویح از هدر دادن عمر خویش در مسیری بی‌فرجام یا بدفرجام سخن به میان نیاورده باشد.
معدود کسانی هم که علی‌الظاهر به هر دلیل بر مواضع خویش پافشاری کرده و راه رفته را درست خوانده‌اند، هرگز موفق نشده‌اند خوانندگان خاطرات خویش را نیز در قبول صحت این راه با خود همراه سازند و آنچه در نهایت در حافظه این مخاطبان بر جای مانده، نادرستی راه طی شده و سوختن توشه عمر اینان در سرگشتگی و چه بسا خیانت به کشور و مردم خویش بوده است.
نانوشته نماند که طی این مسیر نیز، به راحتی و آسودگی امکان‌پذیر نبوده است و اعضای این گروه‌ها بسته به موقعیت سازمانی‌شان ناچار از مواجهه با انواع و اقسام مسائل و مشکلات بوده‌اند که این همه را باید بر اتلاف عمر افزود؛ بنابراین یک انتخاب اشتباه و عمدتاً مبتنی بر احساسات و هیجانات، نتیجه‌ای حسرت‌بار و غالباً غیرقابل جبران به دنبال داشته است.