(روزنوشت‌های مردی که از پا در نمی‌آید)

نویسنده : مارک انگلس 

   ترجمه : عاطفه مشهدی

این کتاب روزنوشت های مردی مهارنشدنی را در مسیر فتح اورست با شرح مقاومت، ایستادگی و صبوری او در مقابل موانعی که در مسیرش قرار داشتند در خود جای داده است؛ او کسی است که دو پای خود به علت یخ زدگی شدید در یکی از کوهنوردی هایش از دست داده اما این قطع عضو ذره ای از علاقه اش به چنین مسیر دشواری نکاسته بلکه اراده قوی اش وی را به انجام کارهایی واداشته که برای بسیاری از مردم با وضعیت جسمانی مطلوب به شکل رویایی دست نایافتنی بروز می کنند. مارک انگلس مردی است که از پای در نمی آید، مردی که در اثر پیش رو با او بیش تر آشنا می شویم و از کار بزرگی که به انجام رسانده می خوانیم.

گزیده ای از کتاب :

چه کوهنوردی دشواری! بیشتر اوقات مانند جهنم گرمم می شود و زمانی که گرمم نیست طوری سردم می شود که قابل وصف نیست و نمی توان بر آن غلبه کرد. نیمه های راه بود که به اولین نردبان بر فراز شکاف ها رسیدیم. راه حل سنتی هیمالیایی ها برای عبور از این گودال های عمیق، و مشخصا در آن جایی که من بودم، به مهارت بالایی برای حفظ تعادل نیاز داشت.

درست زمانی که خیالتان آسوده می شود تقریبا همه چیز را پشت سر گذاشته اید بزرگ ترین چالش کوهنوردی ظاهر می شود، یک صخره سی متری. از نظر تکنیکی مشکلی نیست، زیرا طنابی از آن آویزان است و از طرف دیگر آن قدر رفت و آمد شرپاها زیاد بوده که جای پاهای بزرگ برجا مانده است؛ اگر چه این جای پاها کمی برای من بزرگ است (این هم یکی از مشکلات قد کوتاه بودن است). من به لبه صخره خزیدم و چه چیزی دیدم؟ نردبانی بزرگ تر! اوه، خب الان دیگر غیر ممکن به نظر نمی رسد.

اینجا، روی گردنه ی شمالی، مکان نسبتا شلوغی است که می توان حسابی معاشرت کرد. وقتی که به اینجا می رسید تعداد زیادی کوهنورد با صدای بلند به شما «سلام» می کنند. توقف کردن برای گپ زدن بهانه خوبی است برای اینکه نفسی تازه کنید. سرانجام به لبه گردنه رسیدیم که دو چادر بزرگ متعلق به گروه ما برپا شده بود.

ایستادن روی گردنه شمالی اورست یکی دیگر از رویاهای زندگی ام بود که محقق شد. با اینکه از پایین رفتن خوشحال نبودم اما حالم خیلی خوب است. دست کم می توان گفت شیب یخی خوبی است، بهترین راه برای پایین رفتن است.