نویسنده : چنور گلابی

واژة «خدا» یا خدای» از واژة اوستایی «خوذاته» گرفته شده است. معنای این واژه برابر است با پاینده به داد خود یا خود قانون. این واژه در پارسی میانه به صورت «خوتای» و به معنای آفریدگار یاد شده است. از ابتدای آفرینش تا به حال هرکس به گونه ای با آفریدگار خود گفتوگو کرده است. از این رو در ادبیات جهان مونولوگهای بسیاری وجود دارد که مضمون آن گفتوگو با آفریدگار جهان است. حتی در ادبیات صوفیه، اینگونه گفتوگوها به شکلی جلوه میکند که انگار به خطابی می انجامد که در لایه های پنهان آن، نوعی گلایه نیز نهفته است. کتاب حاضر نیز، حاوی گفتوگو و مناجاتی با آفریدگار جهان است.