(تجلی صفات رحمانی و قهاری خداوند در متون نظم)

نویسنده : رفیقه محمدی  

نويسنده در كتاب پيش رو به مطالعه ي صفات رحماني و قهاري خداوند كه با تاثيرپذيري از اوضاع سياسي و اجتماعي زمانه در اشعار منظوم فارسي، از دوره سامانيان تا قرن هفتم، جلوه گري كرده اند، مي پردازد.

گزیده ای از کتاب :

خيام با به تصوير كشيدن و نشان دادن چهره كريمانه و توبه پذير خداوند، گويا به داد مردم مي رسد. او مي گويد كه انسان ها بشر هستند، از دو جوهر متضاد شيطاني و رحماني پديد آمده اند و مردم گرفتار چندگانگي و جامعه اسير افراط و تفريط سياسي و ديني بايد اين را بفهمند، او با زبان شعر سكر آور خود، هوايي تازه و راهي نو و اميدي روشن در مردم برمي انگيزد؛ راهي كه فقيهان ظاهربين، در سايه حكومت هاي خودكامه بر مردم بسته بودند، «خيام درواقع نمودار يگانگي ظاهر و باطن، حقيقت و مجاز، ايمان و كفر و همه دوگانگي هاي ازلي و ابدي روان انسان است و چنين شخصيتي كه در وجود او همه تضادها به وحدت رسيده است، بيش از تمام عارفان رسمي، عارفان را نمايندگي تواند كرد.»