نویسنده : جکمو لئوپاردی

   ترجمه : فریده مهدوی‌دامغانی

این کتاب، مجموعه‌ای دارای بیست و چهار نوشته شامل مضامینی چون ارتباط انسان با تاریخ، انسان‌های دیگر و طبیعت است. از نظر نویسنده انسان موجودی با عظمت است؛ چرا که دارای عقل و قوه ادراک است. هرچند که در عین برخورداری از چنین نعمت ارزنده‌ای، او را از تحمل ظلم و تعدّی قوانین طبیعت گریزی نیست. آنچه باعث نگون‌بختی بشر شده قوه خرد و درک اوست، چرا که از سایر جانداران متمایزش ساخته و متوجه شرایط فانی خویش می‌کند؛ اما با تحول در دیدگاه فلسفی شاعر، عقل و خرد تبدیل به وسیله‌ای می‌شوند که با کمک آن‌ها آدمی از درماندگی و غرق شدن در آه و افسوس نجات می‌یابد.

لئوپاردی پیوسته در جست‌وجوی علت‌های موجودیت حیات و حقیقت وجودی انسان است؛ انسانی که عضو بسیار حقیر و کوچکی از مجموعۀ بی‌انتهای کائنات است که به نوبۀ خود بسیار مورد تأمل و تعمق شاعر قرار دارد. او در رابطۀ بین انسان فانی و طبیعت جاودان غور کرده و به پرده‌برداری از جمع اضداد و تناقضاتی می‌پردازد که ذهن کنجکاو وی را به خود مشغول داشته است. کنجکاوی‌ای که منجر به کشف حقایقی گشته که شاید بتوان از آنها به عنوان آبشخور بدبینی و شکّاکیت این نابغۀ بزرگ نام برد.

در گفتگوهای میان اساطیر و داستان‌هایی که در قالب گفتگو در این کتاب بیان می‌شوند می‌توان بازتاب اندیشه‌های فلسفی جاکومو لئوپاردی را در قالبی ادبی مشاهده کرد.

گفتگوی سوم این کتاب از سایر بخش‌های پندنامۀ اخلاقی لئوپاردی قدری متمایز است، به این دلیل که در عین سادگی گفت‌وگو و دو شخصیتی که گفت‌وگو را به زبانی بسیار بی‌تکلّف به جلو می‌برند، نویسنده قصد دارد پیام شادی را به خواننده القا کند. 

در سایر قطعه‌های پندنامۀ اخلاقی یک یا چند نکتۀ عبرت‌آموز برگرفته شده از فلسفۀ زندگی در نگاه لئوپاردی ارائه می‌گردد.