نویسنده : بیژن محمدی

«لطفا کمربندهای صندلی خود را ببندید، پشتی صندلیهای خود را به حالت عمودی نگاه دارید و به علامت نکشیدن سیگار در طول پرواز توجّه فرمایید.» این آخرین جملاتی بود که سر میهماندار هواپیما، پس از یک ساعت تأخیر به علّت نقص فنّی به مسافران داخل هواپیما اعلام کرد. آقای تقریبا میانسالی که بر روی صندلی سمتِ راست من نشسته بود و تا آن زمان کاملاً ساکت مانده بود و فقط به تماشای مسافران دیگر مشغول بود رو به من کرد و گفت: «امان از دست تأخیر این هواپیماها! انگار وقت مردم اصلاً براشون مهّم نیست. منِ بدبخت تازه وقتی رسیدم آمستردام، باید با یک هواپیمای دیگه برم کانادا... اگه خودم رو به موقع نرسونم به پرواز بعدی‌ام، باید دو روز برم هتل. یعنی همین طوری چهل و هشت ساعت با وقت مردم بازی می‌کن، آقا! عجب دنیایی شده...» او سرش رو آهسته برای خودش تکون داد و گفت: «خب بابا، اگه هواپیما نقص فنّی داره، اونم رو پرواز بین‌المللی، پس چرا مسافرها رو سوار کردین؟! لااقل تو سالن ترانزیت می‌تونستیم راه بریم یا سر و صورتی آب بزنیم! نه این که یک ساعت و نیم تو هواپیما بنشینیم، بعد هم وقتی از خانوم میهماندار با ترس و لرز می‌پرسی که بالاخره چی می‌شه، پس هواپیما کی درست می‌شه، جواب می‌ده:«آقا سرِ جاتون بنشینیذ، به محض این که هواپیما درست بشه پرواز می‌کنیم.» آخه این درسته که هواپیمایی با نقص فنّی بره هوا و بعد هم دیگه نتونه هیچ وقت به مقصد برسه؟!» آدم می‌ترسه اگه یک بار دیگه بپرسه، محّل سقوط هواپیما رو هم دقیقا بگه. درست نمی‌گم آقا؟»...