فقها دربارهٔ جهاد در اسلام آراء متفاوتی دارند که در کتاب‌های فقهی آمده است. برخی جهاد را مشروط به اذن یا امر امام معصوم دانسته‌اند، به‌نظر این گروه جهاد در عصر غیبت تعطیل است. گروهی حملهٔ نظامی به غیرمسلمانان را برای تحمیل دین به آنان جایز دانسته‌اند. برخی جهاد ابتدایی را حداقل سالی یک‌بار واجب شمرده‌اند و گروهی گفته‌اند اگر تعداد دشمنان دوبرابر نیروهای اسلام باشد جنگ با آنان واجب است و اگر شمارشان بیشتر باشد جنگ با آنان واجب نیست. نظر برخی از فقها بر این است که اسیرانی که قبل از پایان جنگ دستگیر می‌شوند باید کشته شوند.

در کتاب حاضر مؤلف با استناد به قرآن و سیره پیامبر (ص) در مقام اثبات این نظر است که در اسلام حملهٔ نظامی ابتدایی به غیرمسلمانان بی‌آزار مجاز نیست، بلکه خوش‌رفتاری با آنان تشویق شده است و جهاد برای دفع شرّ دشمن مهاجم تشریع شده است، نه برای تحمیل دین بر کفّار. همچنین نویسنده بر این نظر است که جهاد مشروط به اذن یا امر امام معصوم نیست، و وجوب جهاد ادواری نیست بلکه هر وقت دشمن حمله کند جهاد واجب است و وجوب جهاد نسبتی با تعداد نیروهای دشمن ندارد و جهاد در عصر غیبت تعطیل نیست و نیز قتل‌عام اسیرانی که قبل از پایان جنگ دستگیر می‌شوند جایز نیست.