نویسنده : گیت دی‌کمیلو

   ترجمه : شیدا رنجبر

کیت دی کمیلو، نویسنده ی محبوب نوجوانان و برنده دو جایزه ی نیوبری برای کتاب های دِسپروکس و فلورا و اولیس است. ایشان در فلورایدا بزرگ شده است و درسال های 2016-2014 به عنوان سفیر ملی ادبیات نوجوان ایالات متحده انتخاب شد.

کتاب حاضر، روایتی جذاب از دختری به اسم رِیمی است که خبر رفتن پدرش از خانه و ازدواج مجددش با یک خانم دستیار دندان پزشک، او را بسیار ناراحت و افسرده کرده است. دختر تصمیم می گیرد که در یک مسابقه کشوری شرکت کند و برنده شود تا پدرش عکس او را در روزنامه ها ببیند و به خانه باز گردد. اما طی اتفاقی باید با دو رقیبش روبه رو شود و از آنها کمک بگیرد، بنابراین آنها در این ماجرای هیجان انگیز باهم همراه می شوند.

گزیده ای از کتاب :

خانه ی سالمندان دره ی طلایی فقط چند کوچه آن طرف تر خانه ی ریمی این ها بود. ریمی می توانست با دوچرخه هم برود، ولی تصمیم گرفت پیاده برود تا بین راه، هم انگشت های پایش را منقبض کند و هم هدفش را توی ذهنش مشخص کند.

هر روز در کلاس نجات غریقی 101، خانم استافوپولوس همه ی شاگردها را کنار استخر به صف می کرد و می گفت انگشت های پایشان را منقبض کنند و هدفشان را توی ذهنشان مشخص کنند. خانم استافوپولوس معتقد بود منقبض کردن انگشتان پا ذهن آدم را آزاد می کند و وقتی ذهنتان از فکر آزاد شد، هدفتان را بهتر می توانید مشخص کنید و تصمیم بگیرید بعد چه کار کنید.

برای مثال: کسی که دارد غرق می شود را نجات بدهید. ریمی زیرلب گفت:« هدفم چیه؟» ایستاد و انگشت های پایش را توی کفش های کتانی اش منقبض کرد.« هدفم اینه که یه کار خیر بکنم. و دختر کوچولوی شایسته ی فلوریدای مرکزی باشم تا این طوری پدرم برگرده خونه.»

معده اش دوباره درد گرفت. اگر لوییزیانا می برد چی؟ اگر بورلی خرابکاری می کرد و مسابقه را به هم می ریخت چی؟ اگر پدر ریمی بااین کارهایی که می کرد بر نمی گشت خانه چی؟ مرغ دریایی بزرگی در فکر ریمی پرواز کرد و گذشت. چنگال هایش باز بودند.