نویسنده : واسکو پراتولینی

    ترجمه : بهمن فرزانه

واسکو پراتولینی نویسنده‌­ی داستان کوتاه و رمان نویس ایتالیایی (1913- 1991) است که اغلب به دلیل نوشتن داستان­‌هایی حول محور فقر و مواضع ضد فاشیسمی­‌اش شناخته می‌­شود، او به طور مشخص سابقه هیچ‌گونه تحصیلات رسمی نداشت اما با این حال گیرایی قلمش او را تبدیل به یکی از برترین نویسندگان نئورئالیسم ایتالیایی نمود.

پیشنهاد خواندن داستان خانوادگی شاید از حیث چه بودن، چندان جذاب نباشد ولی کمی که نزدیک‌تر آییم، چگونگی‌­ای که نویسنده از آن بافته، شایسته خواندن است.

فروچو برادر نورسیده­‌ای است که با آمدنش مادر را به کام مرگ فرو برده، با زیبایی ذاتی‌­اش فرزند خوانده اعیان‌­ها شده و واسکو و مادربزرگ هفته­‌ای یکبار برای دیدنش به ویلارسا می‌­روند اما در این میان آن­‌چه هر­ روز و هر روز بی‌­اهمیت­‌تر می‌­شود، همان فروچوایست که همینک دارد با او درد و دل می­‌کند، فروچو­ای که به دلیل تربیت خاصش به سختی می‌­توان با او ارتباط گرفت، پسربچه­‌ای ننر و نازپرورده که برخوردی سرد دارد، پز اسباب بازی‌­های قشنگش را می‌­دهد، با گریه­‌های بی­‌دلیلش واسکو را به دردسر می‌­اندازد و حکم آخر آن­که، مقصر اصلی مرگ مادر است.

اما چه چیزی این فروچو­ی بی‌­اهمیت را ناگهان تبدیل به برادری کرده است که برای هضم نبودنش، باید این‌چنین با او بودن را ادامه دهد؟

داستان خانوادگی نام دو پهلویی است بر داستان پراتولینی که روایت درونش را تلخ‌تر می‌­کند، روایت نبود تمام آن چیزهایی که معنای بودنشان را آشکار می‌­کنند؛ انگار این همان عصاره خامی است که تمام غصه درش پوییده است، مثل حس نبود مادر که شاید با بودنش چنین نیرویی نداشت، دوری از مادربزرگ که معنای یک روز دورهمی عید را مشخص می‌­کند و نبود فروچو که پراتولینی را به سوی خود خوانده است.

سروناز رسول‌زاده