این اثر که اولین و مشهورترین کتاب گافمن است، در سال ۱۹۵۹ میلادی منتشر شد. این کتاب توسط انجمن بین‌المللی جامعه‌شناسی، دهمین کتاب مهم قرن بیستم در زمینه‌ی جامعه‌شناسی نام گرفته است.

در علوم انسانی اهمیت کار گافمن عمدتا به دلیل کتاب نمود خود در زندگی روز مره و ارائه نظریه نمایشی است ، نظریه ای که در نظر بسیاری از افراد بیشتر جنبه سرگرم کننده و تخیلی دارد تا این که عناصری از حقیقت و حاصل پژوهش علمی را در خود جای داده باشد  اما به هر روی نمود خود و نظریه نمایشی به همراه داغ ننگ یا استیگما از مناقشه برانگیز ترین مفاهیم علوم اجتماعی است که توسط گافمن ارائه و پس از آن بسیاری از نظریه پردازان و دست کم پژوهشگران توسط این مفاهیم به تحقیق و پژوهش پرداخته اند. یکی از کارهای مهم وی در باره نمود خود در زندگی روزانه است ، مفهومی که وی از خود به کار می گیرد سخت تحت تاثیر هربرت مید است ولی اندیشه گافمن نسبت به مید کم تر انتزاعی و بیشتر رادیکال است .گافمن میان خودهای کاملا انسانی و خودهای اجتماعی ، اختلاف و تنش می بیند که از تفاوت میان آنچه خود می خواهیم باشیم و آنچه دیگران می خواهند انجام دهیم ناشی می شود . در حقیقت گافمن خود را نه در تملک کنشگر بلکه به عنوان محصول کنش متقابل نمایشی بین کنشگر و مخاطبان می انگارد ، یعنی آنکه خود « نوعی خروجی نمایش است که ... از صحنه نمایش بر می خیزد »