نویسنده : برایان فریل

    ترجمه : نازیلا باقری

برشی از این کتاب : 

 بارون: پس برای مهمانی خواهرت نمی ‏مانی؟ ماشا: مهمانی؟ [ناگهان به یادش می ‏آید، رو به ایرینا] البته، البته. عصر بر می ‏گردم. خداحافظ عشقم. [او را می ‏بوسد] و باز هم، برایت تمام شادی ‏های دنیا را آرزو می ‏کنم. [رو به همه] آن قدیم ‏ها وقتی پدر زنده بود برای جشن نام ‏گذاری ما همیشه سی یا چهل افسر جوان به اینجا می‏ آمدند. یادت هست چه دیوانه ‏بازی‏هایی از خودمان در می ‏آوردیم؟ حالا جمع‏ مان شده یک مرد، [بارون] یک پسربچه [سولیونی] و خانه ‏ای که مثل کتابخانه ساکت است... معذرت می ‏خواهم. بهتر است بروم. به حرف‏هایم توجه نکن. امروز خیلی پکرم، من تقریبا... من... من [در میان اشک‏هایش می‏ خندد و ایرینا را بغل می ‏کند] بعد با هم حرف می ‏زنیم. بعدا می‏ بینمت. باید بروم بیرون، بیرون، دور... ایرینا: ماشا مریض شدی؟ اولگا: [گریه می‏ کند و ماشا را بغل می‏ کند] حالت را خوب می ‏فهمم. سولیونی [لبخند سردی می ‏زند] وقتی یک مرد فلسفه ‏بافی می‏ کند شانس این را دارید که چیزی از فلسفه بشنوید؛ اما وقتی زنی سعی می‏کند فلسفه ‏بافی کند، یا بهتر بگویم دو تا زن، می ‏دانید چه چیزی گیرتان می‏ آید؟ بارون، تو خوب می‏ دانی. [صورتش را به صورت توزنباخ نزدیک می‏کند و با دستش ادا درمی‏ آورد] کوآک‏ کوآک، کوآک‏ کوآک، کوآک کوآک. ماشا: واقعا بچه ‏ننۀ شروری هستی.