(ریشه‌های سیاست‌هراسی در ایران)

نویسنده : رحمن قهرمان‌پور

نویسنده در این کتاب دنبال پاسخ دادن به این پرسش رایج است که چرا در ایران بسیاری از مردم از سیاست خوش‌شان نمی‌آید؟ ریشه‌های تاریخی و فرهنگی هراس از سیاست چیست و آیا امکان تغییر این وضعیت وجود دارد؟ پاسخی که نویسنده کتاب به این پرسش مهم می‌دهد این است که هراس از سیاست در ایران ریشه در تجربه جمعی ما از سیاست‌ورزی در دوران اخیر یعنی بعد از مشروطه دارد. ما نتوانستیم به اهداف و آرمان‌های مشروطه دست پیدا کنیم؛ لذا تصویر خوبی از سیاست در ذهن جمعی ما ایرانیان شکل نگرفت و سیاست همنشین واژه‌هایی مثل پدرسوختگی، دروغ‌گویی، بی‌پدر و مادر بودن، زندان و آزار و اذیت شد.
سیاستمداران متهم به چیزهایی شدند که در همه جای دنیا کم و بیش وجود دارد با این تفاوت که در ایران مردم به دلیل ناکامی در گذار به دموکراسی نتوانستند سازوکاری برای نظارت بر سیاست و سیاسیون و کنار گذاشتن آنها از طریق انتخابات آزاد و منصفانه پیدا کنند. سیاست برای مردم عادی به امری دور از دسترس تبدیل و قدرت‌طلبی تقبیح شد. به باور عامه مردم، سیاست ورزی عوض آنکه در خدمت تحقق اهداف و خیر جمعی باشد به ابزاری برای آزار و اذیت مخالفان و ثروت‌اندوزی بدل شد. در نتیجه کنش یا فعالیت سیاسی به اقدامی پرهزینه تبدیل شد تا جایی که برخی‌ها در این راه هست و نیست خود را از دست دادند. امنیتی کردن سیاست و سیاست‌ورزی به مانعی بر سر راه کم هزینه شدن فعالیت سیاسی تبدیل شد و به‌صورت طبیعی بسیاری از سیاست کناره گرفتند تا زندگی آرامی داشته باشند. بی شک اگر ما می‌توانستیم در گذار به دموکراسی تجربه موفقی داشته باشیم امروزه درک و فهم متفاوت و مثبت‌تری از سیاست داشتیم و تا زمانی که این اتفاق نیفتد تصویر جمعی ما از سیاست منفی خواهد بود. دروغ‌گویی و فساد و رشوه‌خواری در اغلب کشورهای دنیا وجود دارد اما آنچه برخی ملت‌ها موفق شده‌اند به آن دست یابند طراحی یک‌سازو کار موثر نظارت و کاهش این نوع کژی‌ها در عالم سیاست است و این باعث می‌شود مردم در مقابل سیاستمداران و سیاست مستاصل و درمانده و ناظر منفعل نباشند.