لئونارد برنستاین از شاخص‌ترین چهره‌های موسیقی کلاسیک در آمریکای قرن بیستم بوده و به عنوان رهبر ارکستر، آهنگ‌ساز، پیانیست، فعال حقوق‌بشر، محقق و مجری تلویزیون شناخته شده است.

 گفت‌وگو با برنستاین توسط جاناتان کات انجام شده و درواقع این آخرین مصاحبه‌ای است که با برنستاین صورت گرفته است. این گفت‌وگو به نوامبر ١٩٨٩ برمی‌گردد، یعنی یک‌سال پیش از مرگ برنستاین. جاناتان کات در این گفت‌وگو درمورد مسایل مختلفی، از سطح بالاترین مقولات موسیقی تا سیاست و آموزش و روان‌شناسی، با برنستاین صحبت کرده است.

در بخشی از مقدمه این کتاب درباره ویژگی‌های برنستاین آمده: «برخلاف بیشتر اجرا‌کنندگان متاخر موسیقی کلاسیک، لئونارد برنستاین، مصرانه از جدایی موسیقی و علایق روشنفکری، سیاسی، عاشقانه و روحانی‌اش سر باز می‌زد. در گفتارهای چارلز الیوت نورتون در دانشگاه هاروارد در سال ١٩٧٣، او این خصیصه خود را با عنوان «پیوند شوق و فرم» و «لذت ابهام» معرفی کرد... او در مقاله ١٩٦٧ خود با عنوان مالر: زمان او فرا رسیده است، به منابع دوگانه انرژی در سمفونی‌های آهنگساز- که همواره با آن‌ها احساس نزدیکی زیادی داشته است- اشاره کرده است. او احتمالا پیچیدگی‌های چندوجهی شخصیت موسیقایی و خصوصی خودش را، با معرفی مالر به عنوان «خشن و خنثی، لطیف و پرسروصدا، مهذب، بی‌تجربه، منفعل، احساساتی، گستاخ، خجالتی، خودنما، قابل‌اعتماد، متزلزل، وابسته، مخالف» بیان کرده است».