این گفت‌وگوی طولانی که توسط پلینیو مندوزا انجام‌شده به موضوعات مختلف و آثار گوناگون مارکز پرداخته است. گلستان پیش‌تر «گزارش یک مرگ» را از مارکز ترجمه کرده بود و البته «بوی درخت گویاو» هم در سال1362 با ترجمه مشترک او و صفیه روحی منتشر شده بود. اما در در این کتاب، همه بخش‌های کتاب توسط گلستان ترجمه‌شده و او در یادداشت کوتاهش در ابتدای کتاب نوشته: «برای چاپ مجدد و به‌دلیل اینکه سال‌ها از ترجمه‌اش می‌گذشت، از نو خواندمش. ترجمه‌ها را در کنار هم یک‌دست ندیدم. یک‌دست نمی‌شد، مگر اینکه از نو آن‌بخش دیگر را خودم ترجمه می‌کردم. کردم. همین شد. لازم است متذکر شوم که سال انتشار کتاب در فرانسه 1982 است، یعنی همان سالی که مارکز جایزه نوبل را گرفت. پس اگر از ورای حرف‌هایش چیزهایی را ما می‌دانیم که او نمی‌گوید، طبعا برای این است که بعدا در این سی‌‌ودوسال فاصله اتفاق افتاده است. از 1982 تا 2014. مثل: «صدسال تنهایی به هفده‌زبان ترجمه شده» که می‌دانیم بعدها به 30‌زبان هم رسید...». «بوی درخت گویاو» با سخنرانی مارکز در مراسم اهدای جایزه نوبل ادبی سال1982 شروع می‌شود و بعد گفت‌وگو با او آمده است. گفت‌وگویی که با خاطرات مارکز از «خویشان»اش شروع می‌شود: «زنده‌ترین و ثابت‌ترین خاطره من به آدم‌ها مربوط نمی‌شود، بلکه با خانه ارتباط دارد، خانه‌مان در آراکاتاکا که با پدربزرگ و مادربزرگم در آن زندگی می‌کردم. هنوز هم این رویا باقی است. واضح‌تر بگویم: تمام روزهای زندگی‌ام با این احساس از خواب بیدار می‌شوم -حال درست یا نادرست- که خواب دیده‌ام در آن خانه هستم. در رویایم بدون سن مشخص و بی‌دلیل خاصی در آنجا هستم، انگار هرگز آن خانه بزرگ را ترک نکرده‌ام. و فقط در خواب است که احساس بسیار شدید همان‌زمان را حفظ کرده‌ام: ترس از تاریکی...». گفت‌وگو در ادامه به موضوعات مختلف زندگی مارکز و آثار او می‌پردازد. در یکی از خواندنی‌ترین بخش‌های گفت‌وگو با نام «فقط یک اثر»، مارکز درباره ادبیات متعهد در آمریکای‌لاتین می‌گوید: «می‌خواهم که دنیا سوسیالیست شود و معتقدم که دیر یا زود چنین خواهد شد. اما من نسبت‌به آنچه در نزد ما «ادبیات متعهد» یا درست‌تر بگویم «رمان اجتماعی» نام دارد، که نقطه اوج همان ادبیات است، بسیار محتاطم. به نظرم می‌آید تصویر تنگی که از دنیا و زندگی به دست می‌دهد، برای اندیشه سیاسی، چیزی به ارمغان نمی‌آورد. و نه‌تنها باعث پیشرفت اخلاقیات نمی‌شود، بلکه بازدارنده آن نیز هست. مردم آمریکای‌لاتین طالب بازتاب ظلم و بی‌عدالتی در رمان نیستند، چون خود ایشان بیش از هرمساله دیگری با آن آشنا هستند. بسیاری از دوستان چپ‌گرای من اغلب تصور می‌کنند که باید اصولی را در مورد مسایل نوشتنی یا نانوشتنی به نویسندگان دیگر دیکته کنند. و در این حالت ارتجاعی به حدی پیش می‌روند، که خود، به سدی در مقابل آزادی و خلاقیت مبدل می‌شوند. معتقدم که یک‌رمان عشقی همان‌قدر لازم است که هر نوع رمان دیگر. درواقع تعهد یک‌نویسنده و اگر بخواهیم واضح‌تر بگوییم، تعهد انقلابی او، همان بهتر نوشتن است.»