نویسنده : فواد فاروقی

کتاب حاضر به شیوه ای نو و نه به شکلی خشک و رسمی و خسته کننده به روایت گوشه هایی از تاریخ و حقایق رخ داده در طول زمان پرداخته که ممکن است مورخان به شکلی جدی و ذره بینی به آن ها توجه نکرده باشند و یا به طور کلی نادیده گرفته باشندشان. نویسنده با لحنی که تلاش کرده هم چون دیگران نباشد و به طریقی داستان وار از آن چه که بر آدمیان گذشته حکایت کرده و گوشه ای از ظلم و ستم پادشاهان، زورگویی و استبداد ایشان، خود خواهی و تصمیماتشان را تصویرگری کرده است. در این کتاب از تصمیماتی عجیب و اتفاقاتی غریب می خوانیم، پیرامون کسانی که بر یک ملت حکم می راندند.

گزیده ای از کتاب :

سال ها گذشته است، قرن ها سپری شده است، تا تاریخ به امروز رسیده است.

… و اینک که به گذشته ها می نگریم، درمی یابیم، دوره های تاریخی برای عده یی روشنی شادمانه یی داشته و برای عده یی ظلمتی عارفانه. عده یی هر آنچه قانون است و حق دیگران، زیر پا گذاشته اند تا زندگی شان به تلخی نگراید و عده یی اندوه و درد را به جان خریده اند؛ به خاطر آن که، گامی از انسانیت دور نشوند.

در همه ی دوره های تاریخ، زن چهره یی سازنده داشته است، شخصیت مرد را تکمیل کرده است، عوامل افشاگر فطرت مرد را فراهم آورده است. چرا که کلام عشق، بر لبان زن جان می گیرد. به هرگوشه و کنار تاریخ که نظر بیاندازیم زن را می یابیم، با کلام عاشقانه فتنه خیزش، با کلام عاشقانه جنون انگیزش، که یکی را به خود می خواند و دیگری را ستمگرانه می راند؛ به یکی دست محبت می دهد و بر سینه دیگری مشت خصومت می کوبد؛ زندگی یکی را شهدالود می سازد و زندگی دیگری را به تلخی و تیرگی می آلاید…

در این میانه، پاره یی از زنان، بلای محض بوده اند، زنانی که کام دشمنان را شاد می کردند و دل دوستان را رنجه می داشتند، زنانی که تاریخ را به خون می آغشتند، جنون را به سراپرده شان راه می دادند و فساد را، و نیز همه تدبیرهای بدبنیاد را!

ناگفته پیداست که در تاریخ زنانی بوده اند که شهامت، صداقت و نجابت، در وجودشان طراوتی ابدی داشته است، افتخار روزگار بوده اند و سزاوار اقتدار. زنانی که کمر به خدمت انسان ها بسته بودند و انسانیت را صمیمانه ارج می گذاشتند…

… از این زنان هم باید سخن راند، اما در مجالی دیگر و با پژوهشی گسترده تر. اینک منظور من، زنانی است که دریچه دل را به روی فساد گشاده اند و دروازه شهر را به روی دشمن! اجازه بدهید، ابتدا به ساکن و سرزده وارد ماجرا نشوم؛ آخر حیف است در این میانه مردانگی و فرزانگی را ندیدن و دیده به روی پایمردیها و پایداری ها بستن…