نویسنده : فرانتس کافکا و ...

   ترجمه : صادق هدایت ،حسن قائمیان

  مقدمه : محمدرضا اصلانی

در اثر حاضر داستانهایی با قلم نویسندگانی همچون ( فرانتس کافکا- گاستون شرو- آنتوان چخوف- آرتور کریستینسن- الکساندر لانژکیلاند- آلفونس دولامارتین- ژان پل سارتر- روژه لسکو- آرتور شنیتسلر) جای گرفته که صادق هدایت در فاصله سالهای 1302 تا 1329 خورشیدی به تنهایی یا با کمک همکارش حسن قائمیان ترجمه و منتشر کرده است. این کتاب مجموعه آثار هنر و ادبیات از جمله: دیوار: ژان پل سارتر- گورستان زنان خیانتکار: آرتور کریستین سن و…. را شامل می شود.

گزیده ای از کتاب :

وقتی مسخ را به ترجمه ی هدایت خواندم، در آن به تقریب نوجوانی، ضربه یی بود در فهم از ادبیات. و این که خیال چگونه خود را در صراحتی واقعیت گونه مسجل می کند؛ چنان ساده و محکم که انگار از ماجرایی روزمره. این صراحت کلامی در تصویر اندیشه/ خیال، درسی در دیدن و تصویر کردن بود. و این، دینی است که هدایت بر نسل ما دارد؛ در آن سال ها، که کسی نه کافکا می شناخت، نه اکسپرسیونیسم آلمان را، نه کابینه دکتر کالیگاری را- که حداکثر ویکتور هوگو بود و دارتانیان و شوق زدگی از دختر لر- و حواس ها پرت بود از مبارزه آلمان و انگلیس، و زیر جلی تر، مبارزه طبقاتی در ایران، که وجهی نداشت و الگوی کلیشه شده روس را- نه حتی مارکس را- می خواست تا در این مزرعه آب گرفته و دهقان خواب گرفته پیاده کند.

و بعد بوف کور را، که بیشتر رویا بود برای ما تا رسیدن. که چه همه سعی کرده اند  تا بگویند- چه فاضلانه- بر تاثیر هرمان وارم و کابینه دکتر کالیگاری. و زیرجلی اعنی که دزدی. که اما اگر حتی این تاثیر بوده، چه تاثیر پیشرویی در آن زمان، و چه هوشمندی. و این که چه اصراری هست به این که یک ارزش ادبی مدرن ما، که به ارزش ملی می توانست بدل شد- و شده- چنین شتابزده، بی قدر شود، بی توجه به دوران و فضای زمانه، در اشباع پاورقی نویسی های سانتی مانتال ادبی اجتماعی به عنوان ادبیات. و هدایت می بایست بوف کور را در هند به نسخه خطی چاپ کند. در چند نسخه ناقابل، پیشکش به دوستان، و ارزیابی دشمنان.

توجه به کافکا در آن زمان، و به اکسپرسیونیسم آلمانی، و به ریلکه و دیگران پیشرو، و جریان عظیم تفکر و ادبیات فلسفی در رمانتیسم آلمانی نه گرته برداری، که هشداری بود به نسل به روشنفکری برخاسته آن زمان، و گشایش ادبیات و اندیشه زمانه، به نگرشی درونی تر، و دیگرتر و متخیل تر از یکی بود، یکی نبود.