لومپن واژه اي آلماني است كه معمولاً براي افراد واخورده و به فساد كشيده شده و بدون هويت به كار گرفته مي شود.اين افراد كه شغل و درآمد ثابتي ندارند با شغل هاي كاذب روزگار مي گذرانند و بيش تر وقت ها با توجه به شرايط بد اقتصادي و فكري به كارهاي ناشايست تن درمي دهند. در ايران اين قشر با هيكل هاي درشت و شكم برآمده و كت و شلوارهاي گشاد به همراه كلاه مخملي و كفش هاي پاشنه خوابيده و يقه باز در زمانه پهلوي، قدرت بروز يافت.مجتبي زاده محمدي در كتاب «لومپن ها در سياست عصر پهلوي» به يك بررسي جامع درباره اين قشر و نقش آن در تاريخ ايران دارد.او با نگاه جامعه شناسانه مي كوشد شرايط اجتماعي و محيطي مناسب پديد آمدن لومپن ها و خصوصيت هاي رفتاري آن ها را تشريح كند.به ويژه اين كتاب درصدد است كه نشان دهد چگونه لمپن ها كه خود قرباني روابط و مناسبات اقتصادي در جامعه هستند با ناآگاهي در خدمت صاحبان قدرت درمي آيند.لومپن هاي كلاه مخملي كه عده اي نادان آن ها را قهرمان طبقات فرودست مي دانستند و سعي داشتند رفتارها و گفتارهاي اين واخوردگان اجتماع را به عنوان شكل رفتاري مردم فقير نشان دهند.بر صحنه سينماي آبگوشتي نقش يكه بزن و ناموس پرست را بازي مي كردند اما در ماجراهاي واقعي آن ها در صف اربابان حاضر شدند و در سركوب جنبش ملي شدن صنعت نفت از چاقو و هيبت و عربده شان استفاده كردند.رژيم پهلوي كه از يك سو به كلاسگذاشتن اشرافي در رده هاي بالاي حكومتي خود مشغول بود هيچ ارتباط زنده اي با لايه هاي اجتماعي نداشت و بنابراين در برابر جنبش هاي مردمي به لومپن ها متوسل شد.اتحاد خنده دار اشراف و لومپن ها هر چندگاهي به كمك پهلوي آمد اما در درازمدت به نابودي رفت.آن چه كه از اين تجربه تاريخي مي توان آموخت،لزوم رشد و آگاهي در تمام سطح هاي يك جامعه و پيشرفت متوازن اقتصادي است.