شواهد تاريخي و مشاهده هاي عيني نشان ميدهند كه در رفتار فرهنگي ايرانيان رويكردي جهانگرايانه هست كه باعث شده آمادگي پذيرش و جذب فرهنگهاي ديگرو رابطه متقابل اثر گذاري و تاثير پذيري با ديگر قوميتها را داشته باشند، اقوام و فرهنگهاي ديگر را با خود بيگانه نشمارند و به جاي دفع و رد آنها و سر در لاك خود فرو بردن، به همدلي و سازگاري با آنان گرايش داشته باشند.

دوري گزيني از جهان بزرگ و ستيز با آن خصلت ذاتي و اساسي و هميشگي فرهنگ ايراني نبوده است.

در كتاب حاضر كوشش شده اين ارزيابي با استناد به واقعيت هاي فراوان مشهود در تاريخ ايران مبسوط و مستدل شود و در اين زمينه شواهد موجود در زبان ايرانيان، دينها اقوام ايراني در طول تاريخ، ساختار سياسي جوامع ايراني، ادبيات و به ويژه شعر فارسي، هنرهاي ظريفه و معماري بررسي و تحليل شده اند و رگه ي جهان گرا و جهان پذير نيرومند اين فر هنگ نشان داده شده اند.