نویسنده : حسن حسینی

شعر سید حسن حسینی در صورت و قالب ترکیبی بدیع از سنت و نو است. نخستین مجموعه شعر او به نام «هم‌صدا با حلق اسماعیل»، همان سالی چاپ شد که قیصر امین‌پور، دیگر «شاعر سرآمد بعد از سقوط سلطنت»، تنفس صبحش را چاپ کرد. شعرهای سپید و نیمایی سید، دوش به دوش غزل‌ها، مثنوی‌ها و رباعی‌های او، بی‌وقفه و پرشور، مسیر «مستقیم گویی تا هنری سرایی» را طی می‌کند.

سیدحسن حسینی در رباعی با تپش‌های یک ملت همراه شد، از عشق‌هایشان غزل سرود و در قطعه و مثنوی، انتقاد کرد و با زبان فاخر سپیدش، آينه‌دار آیینی شد که ذهن و زبانش را همه عمر به خود مشغول کرده ‌بود. 

از شاخصه‌های شعری سید، در همه قالب‌ها و انواع مضامین از عشق تا درد تا مضامین اجتماعی و انسانی دیگر، بسامد بالای کاربرد واژگان دینی و نشاندار متعلق به این حوزه‌ است:
دهانت اگرچه خسته و خاموش/ رسول اولی‌العزم تمام گفتنی‌هاست/ و لبخندت/ اگرچه تازیانه خورده و مطرود/ امام تمام شکفتنی‌ها
یا:
مرا جذب آئین آئینه کرد
کرامات نورانی چشم تو
از این پس مرید نگاه توام
به آیات قرآنی چشم تو 

در مجموعه کامل شعرهای این شاعر که بالغ بر هفت دفتر است، تنها یکی دو دفتر نخست، شامل شعرهایی است که به تعبیر دکتر شفیعی کدکنی «مقیّد به زمان و تقویم» (مقدمه آیینه‌ای برای صداها) هستند و از شعرهای دیگر او، سطرها و بیت‌های بسیاری به حافظه شعرخوانان جدی این روزگار راه ‌یافته است. شعرهایی که «هرکس آن را با دل خویش هماهنگ می‌بیند» (همان) و در این روزگار و همه روزگاران، خوانندگان و خواهندگان فراوان خواهد داشت.

شعر سید، عصاره شخصیت و خوی شاعر است. شخصیتی که به تعبیر قیصر امین‌پور، سرشار است از «فراست و ذکاوت، نکته‌دانی و نکته‌پرانی، حاضرجوابی و نکته‌یابی، سخن‌گفتن مناسب با مقام و حال، سرعت انتقال و ذوق و شوق درک و دریافت.» (مقدمه سفرنامه گردباد)