نویسنده : جان کاوبرن 

   ترجمه : روهینا راک

اصلی ­ترین و مهم­ترین بخش عشق عنصر رضایت یا پذیرش است (عشق به خود). ولی این پذیرش، پذیرش از روی اکراه نیست. این پذیرش با قلب انسان­ها انجام می­شود نه با عقل و منطق و به نوعی احساسی است. تفاوت دیگر آن با پذیرش از روی اکراه این است که پس از مخالفت و تنفر ایجاد نمی­شود.

اگر چیزی را می­پذیریم این پیش فرض وجود دارد که آن چیز وجود دارد. پذیرش می­تواند معقول و متین باشد وقتی درباره عشق به خود صحبت می­کنیم در اصل درباره پذیرش خود صحبت می­کنیم. چون این نوع پذیرش رضایتی فوری از چیزی است که تشخیص داده­ایم خوب است. عشق به خود با علاقه به خود متفاوت است. اگر به خودمان عشق بورزیم اگر مورد تهدیدی واقع شویم از خودمان همانطور که هستیم دفاع می­کنیم.

و همچنین عشق به خود مترادف با خودخواهی نیست. عشق به شخص خودمان باعث ایجاد آرامش درونی می­شود. چون با عشق به خود قدرتی عمیق و مداوم برای بقا پیدا می­کنید.

 انسان می­تواند بزرگ­ترین دشمن خود باشد. با انکار خود می­تواند بزرگ­ترین صدمه­ها را به خود وارد کند. برخی از انسان­ها از محدودیت­هایشان مطلع نیستند و بر خلاف آن محدودیت­ها به خود فشار می­آورند و صدمات زیادی به خود وارد می­کنند. یا برخی از انسان­ها از محدودیت­هایشان راضی نیستند و از ضعف­هایشان متنفرند. چون آنها خودشان را انکار می­کنند و از خودشان متنفرند شاید انتظار داشته باشند دیگران هم از آنها متنفر باشند. این انکار و نفرت از خود می­تواند منجر به ایجاد انسان­های خودخواه شود. 

چون به گفته اریک فروم آدم­های خودخواه خودشان را دوست ندارند، بلکه به شدت از خودشان متنفرند و این خودخواهی ریشه در کمبود محبت آنها نسبت به خودشان دارد. پس خودخواهی عشق و علاقه مفرط به خود نیست.