نویسنده : پرویز رجبی

این کتاب دربردارنده مجموعه ای از نوشته های کوتاه و بلند در باب موضوعات مختلف با درون مایه ای مشترک است: ایران شناسی اجتماعی. در ناتنی ها مباحثی جالب توجه و اساسی مطرح می شود، اینکه چرا نسبت به محیط زیستمان بی توجه ایم، چرا در همه امور عجله داریم، چطور است که در هر سمت و جایگاهی فرزندان یک فرد به دیگران که ممکن است شایستگی بیشتری داشته باشند ترجیح داده می شوند، چگونه می شود که این چنین به سرعت در دام عشق گرفتار می شویم و برای پیش روی در آن آرام نداریم، چطور به جامعه ای ناتنی مبدل می شویم و هزار و یک چرا و چگونه ی دیگر پیرامون گذشته و حال این سرزمین که مولف در ذهن خواننده متبلور می سازد!

گزیده ای از کتاب :

یکی دیگر از رفتارهای ناتنی ما، این حس و برداشت غریب است که هرکسی فکر می کند که تنها اوست که در حل مسئله ای حجت را تمام کرده است!

ما عادت به مخالفت محترمانه با برداشت ها و نظرهای دیگران را نداریم. ما با شنیدن نظر دیگران، بی درنگ دست به شمشیری می بریم که از رو بسته ایم و همواره حی و حاضر است. هرکسی «علف شمشیر» حوزه ی کاری خودش را دارد.

معمولا دولتیان ایران «سانسور چی» خوانده می شوند. من راست و روراست به این برداشت باور چندانی ندارم. من بر این باورم که هر ایرانی سانسور چی بالفطره ای است در درون خود. و واویلا که این سانسور چی حی و حاضر به قدرت و پایه ای بلند برسد؛ یعنی دستش میدان عمل و چرخش و گردشی بهتر بیابد.

همه ی ما مسلط و مسلح به شیوه ای بسیار کارآمد و کم هزینه و بی حرص و جوش در سانسور دیگران هستیم: واداشتن دیگران به فداکاری و سانسور خود در حضور ما! از قدیم تا به امروز. هرکسی به مقدار خود. گاهی هم اندکی چرب تر!

تعارف بزرگی می کنیم، هنگامی که می گوییم: «همکاری اداری را برتر از خود می دانیم.» شگفت انگیز خواهد بود، اگر یکی از دانشمندانمان، دانشمندی از رشته ی خودش را از صمیم قلب برتر از خود بداند یا اگر بقالی بگوید دوغ او ترش است!

نمی دانم، بزرگ ترین رند تاریخمان چقدر رندی کرده که فرموده است:

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

به غمزه مساله آموز صد مدرس شد

بی آن که از کسی بیمی داشته باشیم، می خواهیم که به اشاره حل معما کنیم و می خواهیم که دیگران آسوده باشند که حل معما کرده ایم! البته پس از رسد پیرامونمان و اطمینان یافتن از این که هیچ مدعی نیرومندی ریشه مان را از بیخ نخواهد زد!

در اعلام نظر، نیازی به تخصص نیست. قدرت و موقعیت کفاف می کند. گاهی هم پیش از رسیدن به قدرت و موقعیت، تسلط بر اعصاب و جسارت.