دکتر خلعتبری درباره‌ی این کتاب چنین می‌گوید : اين كتاب درباره آيين‌هاي باران‌خواهي مردم يا تقاضاي آنان براي بند آمدن باران در شهرهاي مختلف ايران، از شمال تا جنوب است. آيين باران‌خواهي بيشتر در مناطق خشك و كويري ايران، مانند شهرهاي كرمان، يزد، بوشهر و بندرعباس متداول بوده است. از سوي ديگر در مناطق شمالي كشور و مناطقي كه باران بيشتري مي‌بارد، آييني با عنوان آفتاب‌خواهي متداول بوده كه بيشتر جنبه طنز و شوخی داشته و در آن اشعاری براي بندآمدن باران خوانده مي‌شده است.

آيين آفتاب‌خواهي يا دعا براي بند آمدن باران، بيش از هر چيز بر مبناي شعر و ترانه بوده در حالي كه مراسم باران‌خواهي، معمولا با آیین‌های دعا و تضرع و حتي قرباني همراه بوده است. در اين رابطه مردم گاه رفتارهاي سختگيرانه‌اي از خود بروز مي‌دادند كه به عنوان مثال مي‌توان به مراسم «گاو ربايي» در كردستان اشاره كرد.

وي در تشريح يكي از آيين‌هاي باران‌خواهي رايج در منطقه خراسان با نام «چوله‌ غزك» گفت: در اين مراسم عروسك پارچه‌اي با عنوان چوله‌ غزك (تكه چوبي كه لباس به تن آن كرده بودند.) در معابر روستاها گردانده مي‌شد و مردم همزمان با اين كار اين شعر را مي خواندند:
«چوله‌ غزك بارون كن/ بارون بي‌پايون كن
گندما زير خاكن/ از تشنگي هلاكن
چوپون پنیر مایه/ سگش خمیر مایه
الله بزن تو بارون/ به حرمت امامون»

بيشتر آيين‌هاي باران‌خواهي توسط كودكان اجرا مي‌شد، زيرا مردم معتقد بودند كه دعاي كودكان به دليل معصوميت آنان زودتر پذيرفته مي‌شود.